The Truth about Sancho Panza

Without making any boast of it Sancho Panza succeeded in the course of years, by feeding him a great number of romances of chivalry and adventure in the evening and night hours, in so diverting from himself his demon, whom he later called Don Quixote, that this demon thereupon set out, uninhibited, on the maddest exploits, which, however, for the lack of a preordained object, which should have been Sancho Panza himself, harmed nobody. A free man, Sancho Panza philosophically followed Don Quixote on his crusades, perhaps out of a sense of responsibility, and had of them a great and edifying entertainment to the end of his days.

- Franz Kafka

A new Sun

A new Sun is about to rise. 

A new era and a new challenge. 

One I am eager to take. 

Yet, I am afraid. 

Afraid of myself, of my weaknesses and how I can rise above them.

I have a very high bar to bit. 

I can't even begin to understand how they did it. 

The amount of effort and bravery. 

The sleepless nights,

The tenacity to train my character and brain.

To give me all I needed to thrive in the society. 

How? How do I start?

How can I give you everything I have, without hurting you?

There are times that I feel afraid. 

Afraid that I will not be good enough.

But then, I remember:

Fear is a superpower. 

It makes us think faster, harder. Be on our feet.

I know it will be my friend going forward. 

Fear and love always go hand in hand. 

We always think that love makes you achieve unimaginable feats.

But no, if you peel its layer and get to the root of the motive, love is not the fuel of your engine. 

It's fear. 

Fear of seeing your loved ones get hurt.

Fear of what could scar them.

Fear will lend us its strength and push us upwards in ways we have never been pushed before. 

So, Fear, please lend me your strength and thank you for being here.

To help me, help my Sun.

Sad and short story

Today I woke up and thought it was Saturday. 

Do Not Stand at My Grave and Weep

Do not stand at my grave and weep,

I am not there, I do not sleep. 

I am a thousand winds that blow.

I am the diamond glint on snow.

I am the sunlight on ripened grain.

I am the gentle autumn rain. 

When you wake in the morning hush,

I am the swift, uplifting rush

Of quiet birds in circling flight.

I am the soft starlight at night. 

Do not stand at my grave and weep.

I am not there, I do not sleep.

(Do not stand at my grave and cry.

I am not there, I did not die!)

Mary Elizabeth Frye

Καζαντζάκης

Μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν’ αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν’ αρμενίζεις στο Αιγαίο˙ δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να ‘ναι αλλιώς ο Παράδεισος.

Ποια άλλη χαρά στον ουρανό και τη γης, μπορεί να ‘ναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και με την ψυχή του ανθρώπου;

Ο αγαπημένος αόρατος κόσμος γίνεται ορατός. Κι ό,τι λέμε Θεός και αιώνια ζωή, δεν αφανίζεται.

Τι είναι ο κόρφος του Αβραάμ μπροστά στην ελληνική τούτη, καμωμένη από το νερό πέτρα και δροσερό μελτέμι, αιωνιότητα;

Κλείσε τη φριχτή ώρα του θανάτου τα μάτια. Κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο, θα μπεις χωρίς να μεσολαβήσει το χώμα, στον Παράδεισο. Χαιρόμουν που ήμουν άνθρωπος, άνθρωπος και Έλληνας.

-Επίλογος ταινίας "Καζαντζάκης"

Πόση;

Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβεται 

πίσω από φαινομενικά απλά πράγματα;

Μια χαρούμενη ουρά.

Ένα ζεστό χαμόγελο. 

Μια πραγματική αγκαλιά να σε καλωσορίζει σπίτι.

Πόσο φτωχός αυτός που δεν έχει κανένα από τα 3;

Κοίτα γύρω σού. Ίσως να είσαι πιο τυχερός απ' όσο νομίζεις. 

Άσε τις ακτίνες του ήλιου 

να σου ζεστάνουν το δέρμα το καλοκαιρινό αυτό πρωινό. 

Μύρισε το θαλασσινό αεράκι και 

άστο να πλημμυρίσει τα πνευμόνια σου.

Ξαπόστασε στο  μαλακό χορτάρι και κοίτα τ' άστρα. 

Πιάσε το χέρι της καθώς κάνετε βόλτα και πες της πως την αγαπάς.

Άκου το αγαπημένο σου τραγούδι.

Χάσου  μες στις σελίδες του  αγαπημένου σου βιβλίου.

Θυμήσου να εκτιμήσεις τη στιγμή. 

Θα περάσει σαν αεράκι και θα χαθεί για πάντα. 

Εισέπνευσε το βαθιά καθώς φεύγει για το άπειρο. 

Μίλα μας

Κάθε χρόνο και πιο σιωπηλός.

Έχω άραγε λιγότερα να πω; 

Έμαθα να ακούω πιο πολύ;

Η μήπως  έγινα πιο αλαζόνας;

Μ αρέσει να παρατηρώ.

Να βλέπω, να μαθαίνω.

Να καταλαβαίνω πως λειτουργεί η παράσταση και ο θίασος στον οποίο ανήκουμε όλοι.

Παλιά ήμουν πιο ενεργό μέλος. 

Ήταν εύκολο να ξεχωρίσω το μαύρο απ' το άσπρο. 

Τι άλλαξε λοιπόν; 

Γιατί όλα είναι πλέον γκρι;

Πλέον δεν έχω τόσες ισχυρές απόψεις. Ξέμειναν μόνο λίγες, σαν μια κακή συνήθεια που δεν μπορείς να αφήσεις πίσω.

Κι όμως τρέμω μη τις χάσω και αυτές. 

Τι θα έχω να δείξω;

Τι να πω;

Τι  να προσφέρω;

Ένας παρατηρητής που βλέπει τον κόσμο να καίγεται και αντί να βοηθήσει... κράτα σημειώσεις.