Το παιδί και το ποτάμι

Παλεύω εδώ και ώρα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου.

Να κάνω μια αρχή. 

Να βρω την αρχή.

Πάντα όταν σκέφτομαι εσένα υπάρχει ένας πανικός μέσα μου.

Μια χαρά και ένας φόβος.

Νοιώθω σαν παιδάκι απέναντι σε ορμητικό ποτάμι.

Ένα παιδί που πάντα θαύμαζε αυτό το ποτάμι.

Σε όλα του τα ταξίδια πορευόταν παράλληλα με αυτό.

Και όταν το αγόρι χτυπούσε και έκλαιγε,

το ποτάμι ήταν εκεί δίπλα του.

Ήταν εκεί να δροσίσει τη καυτή πληγή του και 

να το ξεδιψάσει.

Και το παιδί όμως πρόσεχε το ποτάμι.

Όταν κάποιος έριχνε σκουπίδια μέσα,

το παιδί άρπαζε την απόχη του και τα μάζευε.

Το έκανε με ενθουσιασμό,

γιατί ένοιωθε χαρούμενο,

να βλέπει το ποτάμι καθαρό και λαμπερό.

Ακόμα και όταν τα νερά στέρευαν για λίγο, το αγόρι καθόταν εκεί δίπλα

και το κοίταγε με θαυμασμό, γιατί ήξερε ότι θα δυναμώσει ξανά 

και θα μαγέψει τη καρδιά του.

Και έτσι πήγαιναν μαζί ,ταξίδεψαν σε μέρη που μόνο αυτοί ήξεραν.

Μέχρι που ένα πρωί το αγόρι ξύπνησε, και είδε τα νερά πιο λαμπερά και πιο διάφανα από ποτέ.

Γρήγορα πέταξε τα ρούχα του και έπεσε μέσα με ενθουσιασμό.

Όμως γρήγορα η χαρά έγινε πανικός.

Τα ορμητικά νερά του το παρέσυραν και το νερό, σκέπασε το κεφάλι του ολόκληρο.

Πάλευε να βγει να πάρει μιαν ανάσα,

να σωθεί.

Με σπασμωδικές κινήσεις. και κόπο, κατάφερε και τραβήχτηκε προς την ακτή.

Σχίζοντας τα γόνατά του,

Βγήκε στη στεριά.

Ο φόβος έκανε τη καρδία του να χτυπά δυνατά.

Κοιτάζοντας το για μια τελευταία φορά,

γύρισε τη πλάτη και έφυγε, 

φοβούμενο ότι η αγάπη του για το ποτάμι θα υποσκίαζε τα πάντα,

ακόμα και τη ζωή του.

Και έτρεξε όσο πιο μακρία μπορούσε.

Οι πληγές του πονούσαν και τα πνευμόνια του έκαιγαν.

Έτσι μπήκε στο δάσος, μακρυά από τα δροσερά και ορμητικά νερά του ποταμού.

Έφυγε και δεν σκέφτηκε , ποιος θα καθαρίζει το ποτάμι από εδώ και πέρα.

Ποιος θα διώξει τα αίματα του αγοριού από τα νερά του,

ώστε αυτό να λάμψει ξανά;

Για χρόνια βάδιζε λοιπόν μονάχο,

και το αγόρι έγινε άντρας.

Είχε καλές και κακές στιγμές,

αλλά το ποτάμι ήταν πάντα εκεί,

στα όνειρα του,

κάθε φορά λίγο πριν ξυπνήσει ,

ορκιζόταν ότι άκουγε τα νερά του,

ότι ένοιωθε τη δροσιά του, να του χαϊδεύει το μάγουλο.

Και τα πόδια του γίνονταν όλο και πιο βαριά

και τα ταξίδια όλο και λιγότερο λαμπερά.

Μέχρι που μια μέρα, σε ένα ξέφωτο άκουσε ένα γνωστό παφλασμό,

λίγα μέτρα πιο κάτω.

Τότε ήξερε.

Ήξερε ότι το ποτάμι του, 

κυλούσε λίγο πιο κάτω,

δρόσιζε με τα νερά του τη περιοχή.

Δειλά-δειλά, 

ο άντρας πλησίασε.

Τα πόδια του έτρεμαν στη θέα του ποταμού.

Μα δεν το έδειξε ποτέ.

Εκεί βρισκόταν λοιπόν, αγέρωχο και ορμητικό.

Μαζί με το παιδί, είχε μεγαλώσει και το ποτάμι.

Είχε γίνει ποταμός.

Πιο δυνατός και αποφασιστικός.

Το χάζεψε για λίγο σαν μαγεμένος.

Ένοιωσε τη δροσιά του και χάζεψε τον παφλασμό του.

Μα τα νερά του, δεν ήταν τόσο καθαρά,

και το αγόρι στεναχωρήθηκε.

Τότε ήταν που κατάλαβε.

Κατάλαβε όταν το παιδί πριν χρόνια έφυγε,

άφησε και το ποτάμι μόνο του.

Μπορεί δίπλα του να πέρασαν πολλοί περαστικοί,

Μπορεί κάποιοι να έμειναν και να καθάρισαν τα σκουπίδια άλλων,

αλλά το αίμα του αγοριού ήταν ακόμα εκεί.

Δεν το είχε μαζέψει κάνεις.

Το παιδί το είχε λερώσει,

αυτό έπρεπε να το καθαρίσει.

Τότε ο άνδρας έκατσε δίπλα στο ποτάμι και έκλαψε.

Έκλαψε, που είχε λερώσει το ποτάμι,

που είχε ορκιστεί να κρατά καθαρό.

Έκλαψε που σαν παιδί δεν σκέφτηκε ότι η φύση του ποταμού,

είναι ορμητική, 

και ότι θέλει δύναμη για να κολυμπήσεις μέσα.

Έκλαψε που έκανε τόσα ταξίδια χωρίς να το έχει στο πλάι του.

Μάζεψε λοιπόν τα δάκρυα του,

και δειλά δειλά προσπάθησε να μπει μέχρι το γόνατο,

μα φοβόταν ότι το ποτάμι θα τον παρέσερνε.

Και τότε συνέβει κάτι που λύγισε τη καρδιά του για πάντα.

Σαν μαγικό, το ποτάμι ημέρεψε. Του δρόσισε τα πόδια και τον άφησε,

να προσπαθήσει να καθαρίσει τα νερά.

Από τη μέρα εκείνη και μετά ο νέος ορκίστηκε να είναι πλάι σε αυτό.

Να το καθαρίζει και να δροσίζεται από τα νερά του.

Και έτρεμε τη μέρα, που το ποτάμι θα έβγαινε στη θάλασσα ή 

θα ακολουθούσε μια διαδρομή αδύνατη γι' αυτόν.

Μα μέχρι τότε πήγαιναν μαζί.

Ο νέος και το ποτάμι, εναντίον του κόσμου.

Μια σχέση μαγική και μοναδική.

Πολλοί περνούσαν από δίπλα στα ταξίδια τους. 

Πολλοί προσπαθούσαν να καταλάβουν αυτή τη σχέση.

Κάτι ξεχωριστό.

Μια σχέση ζωής.

Ο καθένας είχε ένα κομμάτι του άλλου.

Ο ποτάμος λίγο από το αίμα του νέου.

Και ο νέος λίγο νερό από τον ποταμό.

Θα χωρίζονταν ξανά ποτέ;

Μια ιστορία ευτυχίας.

Μια ιστορία λύπης.

Μια ιστορία δίχως τέλος.

Διαπίστωση #18

Imagine having the power of absolute knowledge.

Knowledge of life.

Of death.

Knowledge of the universe,

of human nature.

What would you do then?

Would you change the world 

or would you let it shatter to pieces,

knowing that this is how it was meant to be?

Touch me if you can

Oh, how magnificent nature is!
Our briliant brain knows, that our true and only fear is lonelyness.
It knows and always knew.
So, what is the countermeasure to make our existence bearable?
It learned to translate electron's interaction into the false feeling of touch.
It is fake, but it is magnificent.
Because through the  illusion of kissing,
hugging, or crying on  each other's shoulder,
we achieve something extraordinary.
Through this illusion we never touch their body.
But we achieve to touch something more precious.
We achieve to touch their soul.

Λερωμένες ψυχές

Και είναι κάτι μέρες που θες να φωνάξεις!

Από χαρά ή από λύπη.

Να ουρλίαξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, μέχρι τα πνευμόνια σου αδειάσουν από αέρα!

Να εκφράσεις όσα νιώθεις!

Να πεις σ' αγαπώ,

Να πεις ευχαριστώ,

Να πεις άντε στο διάολο!

Να ερωτευτείς και να τσακωθείς.

Ν' αραδιάσεις τις σκέψεις σου και να παλέψεις με αυτές μία προς μια,

μπροστά σε όλους.

Χωρίς δεύτερη σκέψη,

χωρίς τη πρέπουσα συμπεριφορά.

Ν' αδειάσεις τα μέσα σου και 

να αρχίσεις ξανά από την αρχή.

Όμως τα κρατάς.

"Δεν είναι πρέπον" λες.

Και τα μαζεύεις,

τα κάνεις ένα τεράστιο σωρό

και τα καταχωνιάζεις σε κάθε πιθανή τρύπα του υποσυνειδητού σου.

Και οι στοίβες μέσα σου, μεγαλώνουν και σε αλλάζουν.

Γίνονται βουνά που καταστρέφουν ότι υπάρχει γύρω τους.

Και εσύ,

εσύ φουσκώνεις για να τα χωρέσεις.

Γεμίζεις με αέρα , πετώντας έξω την ουσία σου,

καθώς δεν χωράει εκεί πια.

Και έτσι λερώνεις το σώμα σου με απωθημένα.

Ένα στη πλάτη, ένα στο χέρι

και άλλο ένα, καινούριο, στη γάμπα.

Σημάδια από κρυφά, εσώψυχα, απωθημένα ,

που απλά σε βαραίνουν και σε κρατούν πίσω.

Μέχρι που έρχεται μια μέρα που δεν υπάρχει χώρος πια.

Εκεί μικρέ μου τι κάνεις;

Τα πετάς όλα και αρχίζεις από το μηδέν, ή απλά κλείνεις τα μάτια σου και με ένα δάκρυ,
 σκας;

Υ.Γ. Μπορεί ο κόσμος να μη τελειώνει με πάταγο, 

        αλλά πολλοί άνθρωποι τελειώνουν.

Red

http://grooveshark.com/#!/s/Innuendo/4geH5x?src=5

Numb.

Numb again.

Not feeling pain, when I should.

Not feeling happy, when I would.

The shade of grey is everywhere.

Yet somewhere in the end of this semilightened tunel,

I see a bright red light.

Is it salvation?

Or a long forgotten ghost waiting to haunt me?

I only have to take some more steps to find out.

Yet, my feet are week.

Yet, my heart is trembling.

My mind is screaming to turn around.

Still I keep on walking.

To find out.

To find You out.

You shouldn't be so kind.

You shouldn't be so special.

Now, you leave me no choice.

My pace is getting steady.

My mind settles and agrees.

I am coming,

to find my end,

or a beginning.

My chaos,

my storm.

Get ready.

Cause eitherway,

I will rock you.

Χίλιες και μία απαντήσεις

Αφού όλοι θέλουν ανθρώπους με καλοσύνη δίπλα τους, να τους αγαπάνε και να τους προσέχουν, γιατί η κοινωνία με τα χρόνια, μαθαίνοντας από τα λάθη της, δεν έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να είμαστε όλοι καλοί, άρα και αρεστοί;

Οι απαντήσεις ποικίλουν.
Μια συζήτηση που θα μπορούσε να κρατήσει χίλια χρόνια.

Ίσως και να έχει διαρκέσει τόσο, μέσα από τις γενιές των φιλοσόφων και των γραμματιζούμενων.
Και εκεί είναι η παραπλάνηση.

Η ουσία όλη, δεν είναι στις αναλύσεις και στις πολυπληθείς απαντήσεις.
Η ουσία όλη, βρίσκεται στην ερώτηση.

Όλοι είμαστε ένα στάδιο του κύκλου.
Ποτέ, μα ποτέ, το σχήμα του χρόνου δεν αλλάζει.
Γιατί η ουσία είναι στην ερώτηση,
και εμείς σπαταλάμε όλη την ενέργειά μας,
ψάχνοντας στις απαντήσεις.

Αυτοί οι άνθρωποι

Μη φοβάσαι τους παραφουσκομένους ανθρωπάκους,
αυτούς που ψάχνουν ευκαιρία να μπλεχτούν σε καβγάδες.
Αυτούς που σε στραβοκοιτάνε αλαζονικά όταν τους κοιτάς.
Μην φοβάσαι αυτούς που τρώνε την ζωή τους στα γυμναστήρια
και μισούν όποιον δεν τους μοιάζει ή έχει άλλο χρώμα δέρματος.
Αυτούς που ξενυχτάνε στα σκυλάδικα, κάνοντας φασαρία ,
δηλώνοντας ότι ξέρουν να ζουν.
Αυτοί που πρέπει να φοβάσαι, είναι οι άνθρωποι που σου γελάνε συνέχεια,
που φαίνονται πάντα πρόθυμοι αλλά απόμακροι.
Αυτοί που στα γλέντια και τις συγκεντρώσεις,
κάθονται χαμογελώντας φιλικά,
σε μια γωνιά και παρακολουθούν,
συλλέγουν πληροφορίες, εντυπώσεις.
Αναλύουν το "είναι" του καθενός,
πάντα βρίσκοντας τα ευαίσθητα σημεία μας.
Αυτοί που είναι πάντοτε παρόντες,
μα συνεχώς απόντες.
Αυτοί που πάντα σκέφτονται πριν πράξουν κάτι
και ποτέ δεν λειτουργούν αυθόρμητα.
Αυτοί που σου απλώνουν χέρι βοηθείας,
αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν μπορείς να το φτάσεις.
Αναφέρομαι σε αυτούς που νιώθεις η ματιά τους να σε διαπερνά,
αλλά δεν μπορείς ποτέ εσύ, να τους διαπεράσεις.
Να τους φοβάσαι παιδί μου αυτούς τους ανθρώπους.
Γιατί τα έχουν καταλάβει όλα
και κρυφά γελούν,
αφήνοντάς σε ,στο σκοτάδι.