Διαπίστωση #15

Δεν είναι ο θάνατος που μας φοβίζει.

Αυτό που είναι πραγματικά τρομακτικό,

είναι η μονιμότητα της κατάστασης που επιφέρει.

Γενναίοι Χαραμοφάηδες

Και έτσι φτάσαμε εδώ.

Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες.

Γιατί να προσπαθήσουμε για ένα μέλλον που αποφάσισε,

η γενιά των γονιών μας για εμάς;

Σιγά μη σκάσουμε. θα πάμε έξω και θα βρούμε μια δουλειά.

Θα χάσουμε φίλους, γονείς ,συγγενείς.

"Και τι έγινε ρε αδερφέ; Αφού εδώ δεν υπάρχουν δουλειές.

Δεν είδες ; Αυτό το μνημόνιο. Το υπέγραψαν. Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;"

Κάπως έτσι θα αδειάσουμε την χώρα. Και θα μείνουν εδώ οι " γέροι".

Αυτοί που τα έκαναν θάλασσα. Αυτοί που μας βούλιαξαν.

Και η δικαιοσύνη θα έχει αποδοθεί.

Γιατί η προηγούμενη γενιά με τις κλεψιές της και τα παράνομα της ,

μας διέλυσε.

Μα εμείς είμαστε γενναίοι. Θα πάμε στα ξένα.

Αυτή λοιπόν είναι οι γενιά μου και εγώ ένας από αυτούς.

Μας δολοφονήσατε τις ελπίδες και εμείς οι "γενναίοι" 

σας αφήσαμε. Και δεν εννοώ για τα ξένα.

Εννοώ ότι σας αφήσαμε να το κάνετε. 

Και έπειτα σαν τιμωρία σας αφήσαμε την Ελλάδα και φύγαμε.

Αφήσαμε ένα από τα πιο πολύτιμα στολίδια του κόσμου και φύγαμε.

Ελάτε γενναίοι μου. Δεν υπάρχει τίποτα για εμάς εδώ. 

Ας μην κουραστούμε να βρούμε λύσεις.

Ας μην χτίσουμε εμείς, οι νέοι, την Ελλάδα από την αρχή.

Απλά ας φύγουμε. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να βελτιωθεί.

Γιατί να προσπαθήσουμε και να μπλεχτούμε και εμείς;

Ας πάμε στα ξένα και να λέμε στα παιδιά μας ,για την αγαπημένη πατρίδα.

Ας το παίξουμε Έλληνες από τα μακριά.

Ας τους μιλήσουμε για την καταραμένη γενιά της μεταπολίτευσης.

Και ας ελπίσουμε ότι αυτή η νέα γενιά των παιδιών μας,
 δεν θα μας ρωτήσει πότε: 

"Και εσύ μπαμπά τι έκανες για να ορθοποδήσει η αγαπημένη μας πατρίδα;"

Γιατί τότε κινδυνεύουμε να καταλάβουμε ,ποια γενιά είναι η χειρότερη.

Διαπίστωση #14

Τόσο ψηλός άνθρωπος 

τόσο μικρή ψυχή.

Τόσο κοντός άνθρωπος 

τόσο μεγάλος εγωισμός.

Και μετά σου λένε το μέγεθος μετράει.

Εδώ έρχεται και η ερώτηση:

Το μέγεθος ΠΟΙΟΥ ;

Αγαπάτε αλλήλους

Μα ποιος είσαι εσύ που τολμάς να αψηφάς την αγάπη;

Μην κρύβεσαι στον πόθο σου, στην σαρκική έλξη. 

Στην ψευδαίσθηση ελευθερίας που σου χαρίζουν τα κορμιά με τα οποία μοιράζεσαι το κρεβάτι σου.

Η ελευθερία του σώματος δεν αρκεί να σπάσει τις αλυσίδες που σε κρατάνε κάτω, 

όταν η ψυχή είναι δεμένη στην μοναξιά.

Αγάπησε λοιπόν και μην φοβάσαι.

Δέσου με τον άλλον. Δώσε του ένα κομμάτι σου. 

Και όταν αυτός σου δώσει ένα κομμάτι της δικής του ψυχής, 

τότε θα γευθείς την πραγματική ελευθερία. 

Και τι έγινε αν πληγωθείς;

  Ποίος επαναστάτης δεν μάτωσε για να αποδίωξει

 αυτόν που τον κρατούσε δέσμιο;

Σταμάτα λοιπόν να περιφέρεσαι από σώμα σε σώμα.

Σταμάτα τις υποκριτικές σκέψεις που έχει χτίσει το μυαλό σου για να απαλύνει την μοναξιά.

Αγάπα. Δυνατά και αληθινά.

 Έτσι όπως μόνο η καρδιά σου ξέρει.

Υ.Γ. Κάποτε με ρώτησαν αν έχω αγαπήσει ποτέ αληθινά.

"Ναι." τους είπα χαμογελώντας. Μονολεκτικά. 

Άλλωστε ποια λόγια θα μπορούσαν να εξηγήσουν περαιτέρω; 

Dive

A new day, a new chance to succeed;

to find the meaning of life.

New (stranger) people to meet.

Many things yearn to be revealed to you,

a new lover -maybe the One- waiting to be introduced to you.

-is it me?-

But still, you prefer your room.

"It's safer in here" you say.

"Without hope, I have nothing to love or fear.

I have nothing ,therefore I am free".

Yet...you are one step away from bursting to tears.

Come now my friend, take this body of yours and take a dive into life.

Don't play safe. 

Maybe in this waterfall of sorrows and moments of happiness,

you will find a moment of clarity,

a moment when everything will have a meaning.

Cause what is worth, watching life?

 It is called "life" cause you have to live it.

So dive in the waterfall with me.

 We will drown for sure,

but we will share the fall.

And maybe that is all that matters.

Σε αυτούς που μας πρόδωσαν

Σε όλους εσάς: 

Που (ξε-)πουλήσατε το μέλλον μου,

που δολοφονήσατε τις ελπίδες μου,

για να γεμίσετε την σάπια κοιλιά σας.

Ναι, για εσάς μιλάω,

που πετάξατε τα νιάτα αυτού του κόσμου στα σκουπίδια,

που δέσατε με χειροπέδες τις φιλοδοξίες μας,

κάνοντας μας σκλάβους της μιζέριας.

Όλοι εσείς να ξέρετε,

μπορεί να έχασα την δουλειά μου, 

να εγκατέλειψα τους στόχους μου,

με σκοπό απλώς την επιβίωση,

αλλά δεν σκεφτήκατε ποτέ,

ότι η αδηφαγία σας,

μου στέρησε και κάτι πιο σημαντικό:

την ελπίδα.

Τώρα δεν έχω να ελπίζω,

δεν έχω να περιμένω την εκπλήρωση των ονείρων μου,

δεν έχω στόχους να κάνω οικογένεια 

(μα ποιος θα τολμούσε να σκεφτεί το οικονομικό της αντίκτυπο),

δεν έχω όνειρα.

Η ζωή είναι πιο απλή τώρα.

Ζω -υπάρχω- δίχως φόβο, δίχως ελπίδα.

Έχω μονάχα αυτά τα χέρια,

σκληρά και δυνατά από τις περιστασιακές δουλειές (ή μήπως δουλείες)

Δύο χέρια, που εξυπηρετούν μονάχα δύο σκοπούς:

Να βγάζουν με κόπο το ψωμί μου,

και όταν έρθει η ώρα,

να τυλιχθούν στον απαλό,

καλοβολεμένο, αρχοντικό λαιμό σας.