Διαπίστωση #20

Κάποτε καποιος μου είπε, οτι γερνώντας, νοιώθεις πως όλος ο κόσμος σου γκρεμίζεται. 

Χάνεις τους γονείς σου.

Φίλους.

Τον σύντροφο σου.

Η μουσική που αγαπάς ειναι κατι που σταματά να γέννα. 

Μένει στο παρελθόν μαζι σου.

Μακριά απ τα νεαρά αυτιά. 

Οι ήρωες και οι προσωπικότητες που αγάπησες ειναι κατι που οι νέοι δεν αναγνωρίζουν.

Και ετσι εχεις ολο και πιο λιγα να μοιραστείς. 

Ολο και πιο πολλά που σου λείπουν.

Κ ετσι η θλίψη γίνεται ο καθημερινός σου σύντροφος. 

Για μένα, υπάρχει και η άλλη οπτική.

Ολ' αυτα ειναι απόδειξη οτι έζησες.

Οτι έγινες κομμάτι των ελαχίστων τυχερών που έστριψαν απ το ποτάμι της ανυπαρξίας.

Αγάπησες, παθιάστηκες, δέθηκες.

Αυτα που σε βαραίνουν ειναι η απόδειξη οτι είχες πράγματα , καταστάσεις, πρόσωπα που σου έδωσαν χαρά.

Και θα τα κουβαλάς μαζι σου μεχρι το τελος. 

Μπορει να ειναι θλιβερό οτι τα έχασες, αλλα ειναι προνόμιο οτι τα είχες. 

Καλό ταξίδι Νιόνιο και ευχαριστούμε. 

Να δώσεις χαιρετίσματα στο Λαυρέντη.

To you (mou)

Welcome to life.

I look forward to showing you this world—

One full of happiness and pain,

Full of life and death.

A world that will crush you and enchant you,

Full of the magic of nature and its brutality.

Be curious, my son.

Embrace the new, love to learn.

Learn to filter out the noise.

Respect your body, yourself and others.

Be passionate about your dreams, 

not about companies; 

protect those who need it.

Welcome to this amazing, scary, exciting, boring, unjust—yet full of values—place.

It's a short trip, so make it matter the most by doing the wisest thing you can:

Find someone to share it with.

Experience love, rejection, and companionship.

Take risks, but also plan ahead.

Make it last long enough—yet don't play it too safe.

Διαπίστωση #19

When we are born, we are given two finite and valuable resources.

We are given Time and a bucket of Effort.

We should be waking up and going to sleep always having these in my mind. 

Every day gone, every effort spent is a thing of the past. 

Something we will never get back.

Yet, we spend them like we have them in abundance. 

Mindlessly, without cause. 

Only ,close to the end, we realise our mistake, despite knowing their limited nature. 

This is what humankind is about. 

A monstrous intelligence of poor wisdom.