Χάνεις τους γονείς σου.
Φίλους.
Τον σύντροφο σου.
Η μουσική που αγαπάς ειναι κατι που σταματά να γέννα.
Μένει στο παρελθόν μαζι σου.
Μακριά απ τα νεαρά αυτιά.
Οι ήρωες και οι προσωπικότητες που αγάπησες ειναι κατι που οι νέοι δεν αναγνωρίζουν.
Και ετσι εχεις ολο και πιο λιγα να μοιραστείς.
Ολο και πιο πολλά που σου λείπουν.
Κ ετσι η θλίψη γίνεται ο καθημερινός σου σύντροφος.
Για μένα, υπάρχει και η άλλη οπτική.
Ολ' αυτα ειναι απόδειξη οτι έζησες.
Οτι έγινες κομμάτι των ελαχίστων τυχερών που έστριψαν απ το ποτάμι της ανυπαρξίας.
Αγάπησες, παθιάστηκες, δέθηκες.
Αυτα που σε βαραίνουν ειναι η απόδειξη οτι είχες πράγματα , καταστάσεις, πρόσωπα που σου έδωσαν χαρά.
Και θα τα κουβαλάς μαζι σου μεχρι το τελος.
Μπορει να ειναι θλιβερό οτι τα έχασες, αλλα ειναι προνόμιο οτι τα είχες.
Καλό ταξίδι Νιόνιο και ευχαριστούμε.
Να δώσεις χαιρετίσματα στο Λαυρέντη.