The cliff

H ομίχλη είχε διαγράψει τα πάντα γύρω του εκείνο το απόγευμα.

Έστεκε μόνος, εκεί που ο οφρύς του βουνού ήταν σαν να είχε κοπεί

από μια υπερφυσικά κοφτερή λεπίδα.
Από κάτω του το κενό.
Η θάλασσα από κάτω άφριζε, καθώς τα κύματα της,
υπομονετικά ,το ένα μετά το άλλο, παραμόρφωναν τα βράχια του γκρεμού.
Ατένιζε στον ορίζοντα μονάχος,την δύση του ηλίου,ότι μπορούσε να διακρίνει από αυτή, πλημμυρισμένος από σκέψεις και συναισθήματα.
Το καλό ήταν ότι πλέον ήξερε την αλήθεια. Όλα πλέον ήταν καθαρά.
Ήξερε ότι αυτή η πλημμύρα συναισθημάτων θα ήταν η τελευταία.
Μέχρι ο ήλιος να δύσει όλα αυτά θα ήταν παρελθόν...
Έτσι κάθισε και περίμενε ,καθώς ο άνεμος μαζί με τα ξερά φύλα και το χώμα , σκορπούσε ένα ένα τα συναισθήματα του .
Μέχρι που η τελευταία ακτίνα φωτός, πήρε μακριά και το τελευταίο κομμάτι που τον έκανε άνθρωπο.
Τότε γύρισε την πλάτη του και έφυγε, αφήνοντας την ψυχή του πίσω,
στην άκρη της πλαγίας, να την φυσά ο άνεμος...
την άφησε εκεί μονάχη...
Να σαπίσει...