Business

Ξημέρωσε πάλι.

Γρήγορα, ντύσου,ξυρίσου ,πήγαινε για δουλειά.

Και αύριο ξανά από την αρχή.

Και ξανά και ξανά.

Ξέρεις πότε δεν περίμενα να μπεις σ αυτό το "κόλπο" όπως το ονόμαζες.

Σε θυμάμαι τότε με το μακρύ ατίθασο μαλλί σου, να κηρύττεις για την ελευθερία,

τα δεσμά των αφεντικών, την ισότητα, την λιτότητα.

Τότε δεν είχες αλυσίδες. 

Τότε η πανάκριβη λαμπερή γραβάτα σου,

δεν έσφιγγε τον λαιμό τόσο

που να θολώνει την σκέψη σου.

Θα τολμούσα να πω ότι τότε ήσουν,

(συγχώρεσε με για την απρέπεια)

ελεύθερος.

Θυμάμαι στην αρχή οι αλυσίδες αυτές σε βάραιναν.

Παραπονιόσουν συχνά για το πόσο σε περιορίζει αυτή η δουλειά.

Έλεγες ότι όταν φτάσεις ψηλά θα τ αλλάξεις όλα.

Θα κάνεις τον κόσμο πιο δίκαιο.

Πιο ελεύθερο.

Τώρα που έφτασες στην κορυφή,

τώρα που μας κοιτάς όλους αφ' υψηλού,

πες μου:

Ποιο είναι το σχέδιο σου;

Έχεις σχέδιο; 

Θυμάσαι ακόμα τι θα πει να είσαι ελεύθερος;

Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι εκτιμάς ακόμα την ελευθεριά.

Κάθε πρωί φόρας με όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,

την θηλιά γύρω από τον λαιμό σου.

Τώρα τα μαλλιά σου είναι κοντά,

το τζιν και η μπλούζα έχουν αντικατασταθεί μ' ένα πανάκριβο κουστούμι.

¨Ενα κουστούμι που σε κάνει να φαίνεσαι ανώτερος,

καλύτερος.

Ένα κουστούμι που σε συνδυασμό με το υπεροπτικό σου βλέμμα,

σκοτώνουν κάθε υποψία για ισότητα.

Μπορώ όμως να το δω στα μάτια σου,

η παλιά φλόγα σιγοκαίει μέσα σου,

όσο και να προσπαθείς να την σβήσεις είναι εκεί,

επίμονη,ανεξάρτητη,

ελεύθερη.

Όσο και να έχεις γίνει εργαλείο τους ,

όσο τυφλωμένος και να είσαι από την αίγλη

και την φθηνή λάμψη που σου προσφέρει η ζωή αυτή,

η φλόγα είναι εκεί κάθε πρωί ,

όταν πας να δέσεις την γραβάτα σου.

Είναι εκεί και σε ρωτάει το ίδιο ακριβώς πράγμα κάθε φορά:

"Γιατί φοράς κλουβί;"