Που τα φώτα είναι χαμηλά.
Που η μουσική σου χαϊδεύει τ' αυτιά.
Θα πάμε να ακούσουμε τους μουσικούς, ζωντανά.
Χωρίς να έχουμε ανάμεσα μας την άψυχη οθόνη.
Εκεί, μαζί με άλλους, να ακούμε την μελωδία που ξύπνα κάτι νέο στον καθένα.
Μια μελωδία για το μέλλον. Για το παρελθόν. Μακριά από το αποστειρωμενο παρόν. Θα την ακούσουμε και θα ονειρευθουμε μαζί. Με τα δίπλα τραπέζια, με αγνώστους, κολλητά... Σε ένα μικρό μαγαζί.
Και ξέρεις τι απ' όλα θα είναι πιο όμορφο;
Το χαμόγελο στα χείλη όλων.
Το ακάλυπτο χαμόγελο, να σηματοδοτεί το τέλος της μοναξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου