Βράδυ , ένα ζεστό σπιτικό και δύο άντρες που κάθονται δίπλα δίπλα μπροστά στο τζάκι.
Ο ένας είναι ζαρωμένος ,εμφανώς χτυπημένος από τον χρόνο...τον αιώνιο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Ο άλλος φαίνεται φρέσκος. Μόλις που έχει ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι που ονομάζουμε ζωή. Το βλέμμα του είναι όλο έκπληξη και χαρά. Σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά του ένα μυστικιστικό θέαμα. Κοιτά γύρω του με χαρά βλέποντας όσα θα ήθελε...Ιππότες ,άλογα,ένδοξες μάχες, πριγκίπισσες..Για αυτόν όλα έχουν λίγη μαγεία μέσα τους, όλα έχουν κάποιο σημαντικό ρόλο.
Αντίθετα ο ηλικιωμένος κοίτα στο τζάκι αφηρημένος ,ονειρεύεται μια άλλη ζωή ,πολλά χρόνια πίσω...Γι αυτόν δεν υπάρχει τίποτα άξιο σημασίας στο δωμάτιο αυτό, πέρα φυσικά από τον εγγονό του.
Τι λυπηρό που δεν μπορεί να δει την παλιά σκουριασμένη καρέκλα ως το άλογο ενός ιππότη...Τι κρίμα που η αθωότητα του ,τον παράτησε με τα χρόνια αφήνοντάς τον εκεί, μπροστά από το τζάκι να αναπολεί στιγμές, που ο παλιός καλός του φίλος και γνώριμος εχθρός δεν θα επιτρέψει ποτέ να επιστρέψουν.
Το μόνο που μένει σε αυτό το παλιό γερασμένο κορμί ,είναι να κοιτά εκεί, στο τζάκι και να ονειρεύεται, μέχρι που, ο φίλος του ,θα γυρίσει να τον πάρει μακριά, εκεί που οι αναμνήσεις, ίσως να είναι κάτι παραπάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου