A unique occupation

Και τότε τον είδε.
Καλοντυμένο ,με ένα επίσημο κοστούμι ,όλος στα μαύρα ,να του χαμογελά.
''Καλησπέρα ,φίλε μου.'' είπε και του χάρισε ένα από τα πιο ζεστά χαμόγελα που είχε δει.
''Νομίζω ξέρεις γιατί είμαι εδώ.'' συνέχισε.
''Φυσικά!'' απάντησε και αυτός ανταποδίδοντας το χαμόγελο, και πρόσθεσε, ''δεν σε φανταζόμουν τόσο καλοντυμένο. Πρέπει να έχεις πολύ πέραση στις γυναίκες!''
''Ναι, θα έλεγα ότι οι περισσότερες πεθαίνουν να με γνωρίσουν'' είπε εύθυμα.
''Απ' ότι βλέπω δεν σου λείπει το χιούμορ'' είπε ,''λοιπόν ,τι πρέπει να κάνω;''
''Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση φίλε μου'' είπε και κάθισε δίπλα του.
''Ξέρεις σκεφτόμουν μήπως πρέπει να παραιτηθώ μια από αυτές τις μέρες. Θα μπορούσε να γίνει και σήμερα.''
Τότε ο άντρας σκοτείνιασε και απάντησε σοβαρά '' Δεν νομίζω ότι σήμερα είναι η μέρα. Ήρθες εδώ για μια δουλεία. Δεν μπορείς να την αφήσεις στην μέση. Δεν θα ήταν πρέπον.''
Ο τύπος με το κουστούμι παραξενεύτηκε και ξέσπασε σε γέλια. ''Ε ,αυτό δεν το περίμενα ποτέ!'' είπε σχεδόν δακρυσμένος από τα γέλια.
''Κι όμως θα έπρεπε'', του απάντησε σοβαρά ο άντρας. ''Βλέπεις αν παραιτηθείς θα έχουμε πρόβλημα. Ξέρεις έχω κανονίσει κάποια θέματα και δεν θα μου άρεσε να τα αναβάλλω.''
''Ναι... καταλαβαίνω..Η Ρόζαλιντ, σωστά?''
''Ακριβώς φίλε μου!'', είπε ο άντρας , έχοντας ένα γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. ''Ξέρεις μου το χρωστάς, μετά από εκείνο.'' πρόσθεσε.
Ο καλοντυμένος σηκώθηκε όρθιος ,με τα χέρια του καθάρισε το κουστούμι του , κοίταξε τον άντρα στα μάτια και είπε ,με το εύθυμο και ζεστό ύφος που τον χαρακτήριζε
''Δεν σου χρωστάω τίποτα. Αυτά ξέρεις ,είναι αποφάσεις του μεγάλου. Εγώ απλά εντολές εκτελώ.
Καταλαβαίνω όμως. Θύμισε μου όμως πόσα χρόνια πάνε?''
Γι άλλη μια φορά το πρόσωπο του άντρα σκοτείνιασε. Φάνηκε σαν να γέρασε δέκα χρόνια σε μια στιγμή.
''Πέντε.'' είπε. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο. Τα υπόλοιπα τα γνώριζαν και οι δύο καλά.
Ο κουστουμάτος ξαναέκατσε στην βαθιά πολυθρόνα ,δίπλα του και είπε:
''Τι θα έλεγες να μοιραστούμε ένα ποτηράκι κρασί ,και ύστερα να κάνω την δουλειά μου?''
''Πολύ καλά''είπε ο άντρας ,και βιάστηκε να γεμίσει τα ποτήρια ,χωρίς να μπορεί να κρύψει την ανυπομονησία του.
''Μια πρόποση ,ίσως;'' είπε, μόλις του γέμισε το ποτήρι και σήκωσε το χέρι του ψηλά προς τον άντρα.
''Στην Ρόζαλιντ'' ,και σήκωσε και αυτός το ποτήρι του.
Ύστερα ο μαυροντυμένος άντρας με το κουστούμι σηκώθηκε και πήγε να πιάσει το χέρι του .
Για μια στιγμή ,αυτός ,ενστικτωδώς,τραβήχτηκε. Αμέσως όμως το μετάνιωσε και του το έσφιξε γερά.
Το άλλο πρωί τον βρήκαν μόνο του , νεκρό , με δυο μισοτελειωμένα ποτήρια κρασί στο τραπέζι μπροστά του και ένα παγωμένο ,αλλά γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.