Όλα ήταν έτοιμα . Τα φώτα ,ο ήχος ,το κοινό.
Πήρε την φυσαρμόνικα του , ο πιο πιστός του φίλος,
όπως την αποκαλούσε, και ανέβηκε στην σκηνή.
Δεν χρειάστηκε να πάρει μια βαθιά ανάσα όπως έκανε χρόνια πριν.
Πλέον δεν είχε το παραμικρό άγχος.
Τόσα χρόνια εκεί πάνω είχε συνηθίσει.
Mάλιστα κάποιος θα μπορούσε να πει ,ότι είχε βαρεθεί.
Ξεκίνησε με ένα από τα πρόσφατα τραγούδια του.
Σήμερα δεν θα έπαιζε κανένα από τις παλιές του επιτυχίες.
Το κοινό του τον είχε προσβάλει.
Είχαν πει ότι τα καινούρια τραγούδια του ,δεν έχουν ψυχή.
Τώρα ήρθε η ώρα να τους τιμωρήσει.
Άλλωστε ποιος είχε το δικαίωμα να κρίνει Αυτόν;
Ήταν ο βασιλιάς στο είδος του και ήξερε να το δείχνει.
Είχε όμως ξεχάσει, ότι ο βασιλιάς χωρίς υπηκόους είναι ένα τίποτα.
Έτσι "ξόδεψε" όλο τον χρόνο του εκεί πάνω ,
παίζοντας μουσική με ένα τρόπο που δεν θύμιζε σε τίποτα
αυτόν, που το κοινό χρόνια πριν είχε διαλέξει να κάνει βασιλιά του.
Πλέον ήταν ένας παραφουσκωμένος από περηφάνια ανθρωπάκος,
που καθόταν σε ένα θρόνο που θα έπρεπε να είχε αφήσει χρόνια πριν.
Ένα ζαρωμένο άψυχο σώμα ,που δεν έχει κάτι να πει,
ανάξιο να αγγίξει τις ψυχές μας,
μονάχα μια παραμορφωμένη σκιά του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου