Ζητείται ελπίς

Όνειρα...

Κάτι που όλοι κάνουμε...
Όλοι πιστεύουμε ότι αύριο έρχεται μια καλύτερη μέρα,
ηλιόλουστη,χωρίς προβλήματα και πόνο.
Αύριο θα είναι καλύτερα ,θα φτιάξουν τα πράγματα...

Κι έτσι συνεχίζουμε ,να παλεύουμε, να ζούμε και να ελπίζουμε.
Όμως όταν το αύριο έρχεται , δεν είναι όπως το φανταζόμαστε..
Είναι μαύρο ,γεμάτο καινούριες προκλήσεις και πόνο.
Κάθε μέρα ξυπνάμε για να ανακαλύψουμε πως κάποιος μας πρόδωσε.
Κάποιος μας ξέχασε και κάτι πήγε στραβά.
Κάποιος δικός μας έφυγε...τουλάχιστον δεν πρόλαβε να μας προδώσει...

Με τον καιρό η μοναξιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη,
γίνεται ένα θηρίο που τρώει τα πάντα...
Προκαλεί πόνο και φέρνει ακόμα περισσότερη μοναξιά..

Σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας,
κάνουμε κινήσεις για να δραπετεύσουμε απ' όλα...
κι έτσι μένουμε πιο μόνοι....
Μα γιατί τόσος πόνος;
Γιατί όλοι να εκμεταλλευόμαστε αυτούς που μας φέρονται καλά;
Έχουμε εκ γενετής την τάση να επιζητάμε το κακό;
Δεν μπορούμε απλά να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά,
χωρίς ελπίδες ,χωρίς σκέψεις ,χωρίς τίποτα.
Αληθινή αγάπη ,αγνή ,χωρίς να έχει εμποτιστεί
από άλλα νόθα συναισθήματα...
Τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Τότε δεν θα είχαμε ανάγκη από όνειρα
Δεν θα χρειαζόμασταν την ελπίδα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένοι

Κι όμως σήμερα άλλος ένας φίλος με πρόδωσε...
Άλλη μια πισώπλατη μαχαιριά,
διέλυσε άλλο ένα κομμάτι μου.
Μα γιατί ;; Γιατί τόσος πόνος;;

Καθώς οι σκέψεις αυτές στριφογυρίζουν στο μυαλό μου,
η ελπίδα έρχεται ξανά...
Δεν βαριέσαι...η μέρα τελειώνει...
Ίσως αύριο να είναι καλύτερα...