Διαπίστωση #2

Έως πόση ψυχή μπορούμε να ξοδέψουμε
για να μείνουμε οι ίδιοι;
Πόση αγάπη να χαρίσουμε
για να μην μείνουμε λιγότεροι;
και πόση προσπάθεια να καταβάλουμε
για να μείνουμε αληθινοί;
Κι όμως,μερικές φορές δεν μετράει το πόσο
αλλά το πως....

In a rainy night

It is raining heavily this night...
the lightnings are spliting the sky violently.
In a night like that , one could think that God wants to drown us all.
He is standing at the bridge.
He is only one brick away from the fall.
Once He was the ruler of this world.
He was so confident that everything would be fine.
The world He created ,His world;
It would have been a small break between His infinite loneliness...
He designed everything with love and detail.

Nothing could possibly go wrong.

But the last centuries made Him regret making this world...
Now He just wants to be alone again...
This world made Him sad...
Something that He couldn't understand at first.
Now He KNOWS it.
He is convinced that He must put an end.
But He loves this world so much...
He couldn't just erase it...
So He is standing at the edge of this bridge
looking all the sadness, the pain ,the suffering
that we created...
He stares and then makes a short prayer
to ...He doesn't even know to whom...
then, He takes the final step...
and leaves this world to its fate...
To rot or to thrive...
Not his concern anymore.

Άλλο ένα βράδυ

Άλλο ένα βράδυ μαζί σου.
Καθόμαστε δίπλα και κοιτάμε τ αστέρια.
Η σιωπή μας έχει τόσα να πει για μας.
Αυτό το βράδυ κοιτάμε στον ίδιο ουρανό
αλλά ονειρευόμαστε χώρια.
Αυτό το βράδυ το χέρι σου ,δεν θα σφίξει το δικό μου.
Δεν θα ανταλλάξουμε ανάσες.
Οι σκέψεις μου ,δεν θα γίνουν δικιές σου.

Θυμάσαι την αρχή μας;
Πως έτρεμαν οι καρδιές μας
όταν τα χείλη μας σμίγαν
για πρώτη φορά;
Πως η γλυκιά σου αύρα χανόταν στη δικιά μου
και οι ψυχές μας στροβιλίζονταν;
Θυμάσαι άραγε τα όνειρα που κάναμε μαζί;
Τα ίδια όνειρα που γκρεμίσαμε με γυμνά χέρια.

Τώρα είμαστε εδώ παρέα,
αλλά όχι μαζί.
Κάνουμε όνειρα που δεν περιέχουν τον άλλον.
Είμαστε δίπλα και η καρδιά μου ματώνει.
Όχι γιατί δεν μπορώ να σε πάρω αγκαλιά..
Όχι γιατί δεν μπορώ να σε φιλήσω...
Αλλά γιατί δεν μπορώ να ονειρευτώ μαζί σου.
Δεν μπορώ να σου αποδείξω την αγάπη μου.

Έτσι σιωπηλός και εγώ ακολουθώ το παράδειγμά σου
και απλά κοιτώ ψηλά.
Κοιτώ ψηλά και μετρώ τα λάθη μου.
Προς μεγάλη μου απογοήτευση είναι όλα εδώ..
Δίπλα μου, με κοιτάνε και χαμογελούν...
Με χλευάζουν, αλλά βλέπω στις σκιές τους,
στα προσωπεία τους, πως νοιώθουν και αυτά μόνα.
Πόσο θα ήθελαν να συντροφεύονται απ' τα δικά σου.
Μα εσύ τα κρατάς για σένα και απλά κοιτάς ψηλά...

Διαπίστωση #1

Τι θλιβερό όταν κάνεις κύκλους κυνηγώντας την ουρά σου,
και τελικά καταφέρνεις να την πιάσεις,
να βλέπεις ότι τόσο καιρό δεν κυνηγούσες τίποτα περισσότερο,
από την πλάτη σου.
Μα ακόμα πιο θλιβερό είναι όταν αυτή ξεφεύγει από τα δόντια σου,
και αρχίζεις να την κυνηγάς ξανά και ξανά.
Πόσες φορές χαραμίζουμε το μέλλον, κυνηγώντας το παρελθόν;