Διαπίστωση #13

Για μένα οι άνθρωποι είναι σαν κρεμμύδια. 

Όσο πιο πολύ τους γνωρίζεις τόσο ανακαλύπτεις και άλλα στρώματα

και άλλες πτυχές τους. 

Μου αρέσει πολύ να τους ξεφλουδίζω, 

να τους ανακαλύπτω, 

να βλέπω από τι είναι φτιαγμένοι.

Όσο πιο πολλά στρώματα, 

τόσο πιο πολλά έχει να πει ένας άνθρωπος.
Το ενδιαφέρον αυτού του γεγονότος είναι 

ότι αυτοί που έχουν πολλά στρώματα 

συνήθως προσπαθούν να τα κρατήσουν μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Ελάχιστοι έχουν την τύχη να δουν τα εσωτερικά τους τοιχώματα, 

αυτά που καλύπτουν την ψυχή.

Λαμπερά και ζεστά,

να προστατεύουν κάτι τόσο μοναδικό και ταυτόχρονα μαγικό.

Ο περισσότερος κόσμος βλέπει μόνο την επιφάνεια,

τα εξωτερικά στρώματα,

συνήθως κουρελιασμένα , 

,ξεραμένα. 

Ελάχιστοι έχουν την διορατικότητα 

να νοιώσουν το θαύμα που κρύβεται αρκετά στρώματα πιο κάτω.

Οι περισσότεροι πλησιάζουν κρεμμύδια (ανθρώπους) 

με εξαιρετικά ποιοτικό εξωτερικό κάλυμμα.

Λαμπερό , ζουμερό, φωτεινό.

Πολλά υποσχόμενο γι'αυτό που θα κρύβει μέσα του.

Σε καλεί να το εξερευνήσεις ,να το ξεφλουδίσεις και να το λατρέψεις.

Ω, τι απογοήτευση! Όταν βγάζεις αυτό το πρώτο στρώμα, 

βλέπεις πως δεν έχει τίποτε άλλο να σου δώσει,

καθώς ,τις περισσότερες φορές,

το εξωτερικό στρώμα για να δείχνει λαμπερό,

έχει τραβήξει όλα τα θρεπτικά στοιχεία  του αντικειμένου, 

αφήνοντας το υπόλοιπο ξερό και σάπιο.

Περί τεράτων

Ήρθες πάλι κλαίγοντας εχτές.

(Μήπως πιο παλιά;)

Σε έβαλα να κάτσεις να πιεις λίγο γάλα και να φας 

μερικά μπισκότα. Πάντα σε ηρεμούν αυτά.

Έπειτα σε ρώτησα τι έχεις.

Μου εξήγησες πως κάτι σε τρόμαξε ,

κάτι σε φόβισε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό,

αλλά σε παρηγόρησα.Σου έδωσα αγάπη.

Σε άκουσα με προσοχή και σε πήρα μια ζεστή αγκαλιά,

όταν οι λυγμοί δεν σου επέτρεπαν να μιλάς πλέον.

Μου είπες για τα τέρατα κάτω απ' το κρεβάτι σου, 

για τις σκιές της νύχτας που σε φοβίζουν.

Σε καθησύχασα και σου είπα ότι είναι τις φαντασίας σου.

Δεν υπάρχουν τέρατα ,τάχα σου δήλωσα.

Χρόνια μετά ήρθες να με βρεις ξανά.

Μεγάλωσες , ωρίμασες, ίσως να έγινες και λίγο πιο σκληρός.

Τα μάτια σου ήταν υγρά ,τα μάγουλα σου κόκκινα 

και το βλέμμα σου θολό.

"Υπάρχουν τέρατα, υπάρχουν!" ,φώναξες.

"Είναι πάντου γύρω μας. Μπορεί να μην έχουν δόντια κοφτερά,

η μεγάλα γαμψά νύχια..αλλά σκοτώνουν. Τα τέρατα που φοβόμουν σκότωναν 

για να φάνε, μα αυτά....αυτά σκοτώνουν για κάτι πολύ λιγότερο από την επιβίωση...

Σκοτώνουν για τα λεφτά ,την δύναμη να ελέγχουν και να κυριαρχούν...

Δεν κυνηγάνε τα ίδια ,άλλα βάζουν τα θηράματα να αλληλοσκοτώνονται για να πλουτίζουν αυτοί.

Πως νικάς αυτά τα τέρατα; Πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά;"

Δεν παίρνεις απάντηση...ούτε καν παρηγοριά.
Μόνο ένα λυπηρό τραγούδι που σφυρίζει ο άνεμος
 πάνω από το ψυχρό μάρμαρο.

Φύγε τώρα, βρες την λύση μόνος σου,

βρες κάποιον άλλο να σε παρηγορήσει...

Γιατί εσύ ζητάς αγάπη,

μια ζεστή αγκαλιά να σε παρηγορήσει...

και εγώ είμαι μονάχα μια σκιά.