No comment

 Ding Dong ,Ding, Dong...

Οι καμπάνες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά εκείνο το μεσημέρι.

Πολύς κόσμος στο κοιμητήριο... Ήταν σχεδόν σαν να γινόταν κάποια δεξίωση.

Σχεδόν.

Όλοι καλοντυμένοι, λουλούδια παντού, νέοι και παιδιά που συζητούσαν,

άνθρωποι που αγκαλιάζονταν.

Έλειπε όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό των δεξιώσεων.

Έλειπε η χαρά, η αγαλλίαση ,έλειπε το χαμόγελο.
Τα πρόσωπα όλων έμοιαζαν χλομά, λίγο πιο ζαρωμένα, 

σαν χτυπημένα από ένα αόρατο χέρι.

Στο βάθος από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα ξεπροβάλλουν τέσσερις άνδρες με μαύρα κουστούμια.

Φέρουν στους ώμους τους ένα μακρόστενο ξύλινο, όμορφα σκαλισμένο κουτί.

Ένας σε κάθε γωνία του.

Και οι τέσσερις είναι ανέκφραστοι.

Βλέποντας τους, θα μπορούσες να πεις ότι μεταφέρουν κάτι πολύ συνηθισμένο.

Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

Μέσα στο "κουτί" αυτό κείται μια γυναίκα 38 χρονών...

Βλέπετε πήγαινε να κάνει τάμα ,για την επιτυχία της κόρης της στις εξετάσεις,

όταν ένας ανεύθυνος  της έκοψε το νήμα της ζωής με το αυτοκίνητό του.

Η γυναίκα "έφυγε" ακαριαία. Δίχως γιατί ,χωρίς εξηγήσεις ,χωρίς τίποτα. Απλά έφυγε.

Πίσω στο κοιμητήριο. 

Μόλις βλέπει ο κόσμος το φέρετρο, ακούγεται μια φωνή από το πλήθος,

Τόσο δυνατή , βαθιά και πνιγμένη στα δάκρυα, που σπαράζει τις καρδιές όλων των παρευρισκόμενων:

<< Που σε πάνε κόρη μου;!;>>

Αν κάποιος ταλαντούχος ζωγράφος επιχειρούσε ποτέ να ζωγραφίσει το παράπονο,

Θα το απεικόνιζε, με την έκφραση του προσώπου, αυτής της γυναίκας που κλαίει και οδύρεται.

Πλέον όλο το πλίθος κλαίει. 

Εξαιρετικά σπάνιο για μια κηδεία, καθώς πάντα υπάρχουν κάποιοι που συγκρατούνται,

ή κάποιοι που δεν τους αγγίζει.

Όχι σήμερα όμως....

Πίσω από το ΄φέρετρο ακολουθούν τρεις φιγούρες που τις υποβαστούν.

Είναι αυτοί που άφησε πίσω της η άμοιρη γυναίκα.

Ένας σύζυγος και δύο κόρες.

Και οι τρεις είναι σαν φαντάσματα. Κάτασπροι δίχως ίχνος ζωής στα πρόσωπά τους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν ζουν. Απλά υπάρχουν.

Η τελετή τελειώνει και το φέρετρο οδηγείται προς τον τάφο.

Ένας άντρας από το πλίθος κοιτά στον καθαρό ουρανό και ψιθυρίζει:

<<Πως μπορείς να επιτρέπεις κάτι τέτοιο; Γιατί; Που είναι η δικαιοσύνη Σου;>>

 Ο ουρανός δεν απαντά...

Το φέρετρο τοποθετείται κλειστό στον τάφο.

Ο σύζυγος γρυλίζει μες στον οδυρμό του :<<Αφήστε με να την δω!!>>,

ενώ παλεύει να ελευθερωθεί από τους δύο άντρες που τον βοηθούσαν να στέκεται όρθιος.

Παρόλο που είναι μισός από τον καθένα τους ,με δυσκολία τον συγκρατούν.

Οι δύο κοπέλες κλαίνε ,και φωνάζουν μπερδεμένα λόγια ,

το μόνο που ξεχωρίζω από αυτά είναι η λέξη "όχι", 

την οποία επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ,κάθε φορά δυνατότερα από την προηγούμενη.

Ο κόσμος τις ακολουθεί στον θρήνο...

 Εγώ τι κάνω; Εγώ απλά παρατηρώ. Κάποιος πρέπει να γράψει γι' αυτή την αδικία...

Ο ξερός ήχος του φτυαριού κυριαρχεί τώρα.

Το χώμα πέφτει βαρύ πάνω στο φέρετρο και κλείνει τον τάφο.

Κάποιοι λένε ότι η ψυχή της αναπαύτηκε ,κάποιοι άλλοι ότι πήγε κάπου καλύτερα.

Οι περισσότεροι άπλα σιωπούν.

Καθώς ο κόσμος φεύγει , παρατηρώ ότι όλοι φεύγουν διαφορετικοί ,σαν κάτι να τους λείπει...

Ίσως να είναι ένα κομμάτι της πίστης τους, που ενδεχομένως θάφτηκε σήμερα στο χώμα,

μαζί με την αδικοχαμένη γυναίκα.