The only moment we were alone

It was only then that we understood.

There, on the boat to heaven,

Sitting and waiting for afterlife,

watching all our happy moments,

all our kin ,all our sins,

mixed in the water under us.

There, at the edge of time ,

death gave us the perfect lesson.

The world wasn't spinning for us.

We were not something distinct,

we were not as special as we thought.

Most important of all ,we weren't the center of this world.

It was only in this boat that we saw the truth

so bright that it almost blinded us.

It was then, when we understood,

that all that mattered was to be united and carring.

Just then, the only moment we were alone...

A piece of me

Πάλι χαμογελάω ενώ τσακωνόμαστε. Πάλι θεωρείς ότι το βλέμμα μου αυτό κρύβει αδιαφορία.

Πόσο λάθος είσαι , μακάρι να μπορούσες να δεις πίσω από αυτό το χαμόγελο ,

ότι απλά κρύβεται η γαλήνη , η σιγουριά ,η νηνεμία.

Είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλώ.

Ούτε εγώ θα καταλάβαινα αν βρισκόμουν στην δική σου θέση.

Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Πόσο θα θελα να ξέρεις ότι το χαμόγελο αυτό,

δεν έχει να κάνει με ειρωνεία, με αδιαφορία , ούτε καν με αγανάκτηση.

Το χαμόγελο αυτό είναι σιγουριά και τίποτε παραπάνω.

Είναι η γνώση ότι όσο και αν τσακωθούμε ,

όσο κι αν οι εικόνες μας, τσαλακωθούν στα μάτια του άλλου,

όσο κι αν ο σκοτεινός μας εαυτός παρουσιαστεί σε όλο του το μεγαλείο,

εγώ θα σ αγαπάω ,

και εσύ όμως θα μ αγαπάς.

Θα σε νοιάζομαι και θα με νοιάζεσαι.

Είναι κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν αλλάζει. 

Ο χρόνος και ψυχές μας το επέλεξαν αυτό, καιρό πριν.

Ποια είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ που μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Μπορεί το φτερό να πάει κόντρα στον άνεμο;

Μπορεί η καρδιά να μην αναθαρρεί όταν συναντά ένα χαμένο κομμάτι της;

Διότι ένα κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει, καθώς και εγώ έχω ένα κομμάτι της δικιά σου.

Μπορεί όλα να φαίνονται μαύρα μπορεί να είναι στιγμές που δεν θες να με δεις,

ίσως να υπάρχουν ώρες που δεν θέλω να σ ακούσω,

μα σου ανοίκει ένα κομμάτι μου, και αυτό είναι αρκετό για να με κάνει κάτι τέτοιες ώρες,

να χαμογελώ.

No comment

 Ding Dong ,Ding, Dong...

Οι καμπάνες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά εκείνο το μεσημέρι.

Πολύς κόσμος στο κοιμητήριο... Ήταν σχεδόν σαν να γινόταν κάποια δεξίωση.

Σχεδόν.

Όλοι καλοντυμένοι, λουλούδια παντού, νέοι και παιδιά που συζητούσαν,

άνθρωποι που αγκαλιάζονταν.

Έλειπε όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό των δεξιώσεων.

Έλειπε η χαρά, η αγαλλίαση ,έλειπε το χαμόγελο.
Τα πρόσωπα όλων έμοιαζαν χλομά, λίγο πιο ζαρωμένα, 

σαν χτυπημένα από ένα αόρατο χέρι.

Στο βάθος από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα ξεπροβάλλουν τέσσερις άνδρες με μαύρα κουστούμια.

Φέρουν στους ώμους τους ένα μακρόστενο ξύλινο, όμορφα σκαλισμένο κουτί.

Ένας σε κάθε γωνία του.

Και οι τέσσερις είναι ανέκφραστοι.

Βλέποντας τους, θα μπορούσες να πεις ότι μεταφέρουν κάτι πολύ συνηθισμένο.

Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

Μέσα στο "κουτί" αυτό κείται μια γυναίκα 38 χρονών...

Βλέπετε πήγαινε να κάνει τάμα ,για την επιτυχία της κόρης της στις εξετάσεις,

όταν ένας ανεύθυνος  της έκοψε το νήμα της ζωής με το αυτοκίνητό του.

Η γυναίκα "έφυγε" ακαριαία. Δίχως γιατί ,χωρίς εξηγήσεις ,χωρίς τίποτα. Απλά έφυγε.

Πίσω στο κοιμητήριο. 

Μόλις βλέπει ο κόσμος το φέρετρο, ακούγεται μια φωνή από το πλήθος,

Τόσο δυνατή , βαθιά και πνιγμένη στα δάκρυα, που σπαράζει τις καρδιές όλων των παρευρισκόμενων:

<< Που σε πάνε κόρη μου;!;>>

Αν κάποιος ταλαντούχος ζωγράφος επιχειρούσε ποτέ να ζωγραφίσει το παράπονο,

Θα το απεικόνιζε, με την έκφραση του προσώπου, αυτής της γυναίκας που κλαίει και οδύρεται.

Πλέον όλο το πλίθος κλαίει. 

Εξαιρετικά σπάνιο για μια κηδεία, καθώς πάντα υπάρχουν κάποιοι που συγκρατούνται,

ή κάποιοι που δεν τους αγγίζει.

Όχι σήμερα όμως....

Πίσω από το ΄φέρετρο ακολουθούν τρεις φιγούρες που τις υποβαστούν.

Είναι αυτοί που άφησε πίσω της η άμοιρη γυναίκα.

Ένας σύζυγος και δύο κόρες.

Και οι τρεις είναι σαν φαντάσματα. Κάτασπροι δίχως ίχνος ζωής στα πρόσωπά τους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν ζουν. Απλά υπάρχουν.

Η τελετή τελειώνει και το φέρετρο οδηγείται προς τον τάφο.

Ένας άντρας από το πλίθος κοιτά στον καθαρό ουρανό και ψιθυρίζει:

<<Πως μπορείς να επιτρέπεις κάτι τέτοιο; Γιατί; Που είναι η δικαιοσύνη Σου;>>

 Ο ουρανός δεν απαντά...

Το φέρετρο τοποθετείται κλειστό στον τάφο.

Ο σύζυγος γρυλίζει μες στον οδυρμό του :<<Αφήστε με να την δω!!>>,

ενώ παλεύει να ελευθερωθεί από τους δύο άντρες που τον βοηθούσαν να στέκεται όρθιος.

Παρόλο που είναι μισός από τον καθένα τους ,με δυσκολία τον συγκρατούν.

Οι δύο κοπέλες κλαίνε ,και φωνάζουν μπερδεμένα λόγια ,

το μόνο που ξεχωρίζω από αυτά είναι η λέξη "όχι", 

την οποία επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ,κάθε φορά δυνατότερα από την προηγούμενη.

Ο κόσμος τις ακολουθεί στον θρήνο...

 Εγώ τι κάνω; Εγώ απλά παρατηρώ. Κάποιος πρέπει να γράψει γι' αυτή την αδικία...

Ο ξερός ήχος του φτυαριού κυριαρχεί τώρα.

Το χώμα πέφτει βαρύ πάνω στο φέρετρο και κλείνει τον τάφο.

Κάποιοι λένε ότι η ψυχή της αναπαύτηκε ,κάποιοι άλλοι ότι πήγε κάπου καλύτερα.

Οι περισσότεροι άπλα σιωπούν.

Καθώς ο κόσμος φεύγει , παρατηρώ ότι όλοι φεύγουν διαφορετικοί ,σαν κάτι να τους λείπει...

Ίσως να είναι ένα κομμάτι της πίστης τους, που ενδεχομένως θάφτηκε σήμερα στο χώμα,

μαζί με την αδικοχαμένη γυναίκα.

Haunted by "ghosts"

It's finally the time of the day.

"Your" time of the day.

The time to shed the cloak that hides the true you.

Let them out.

Your little "ghosts" as you call them.

You waited all day for this,

it's time to let them party, take over all your existence ,and be fed by you.

It's time to let them drag out, all the things that you keep away from the world,

hidden in the depths of your mind...

Oh! You are so scared of them...

You know that if someone found out about these ghosts,

you would lose them ...or so you think ...

You also hope that everyone has some kind of ghosts...

It would have been so much easier to carry this burden ,if you knew so...

The part that scares you the most,

the part that makes you tremble with fear,

is that a part of you is proud of them.

A part of you ,loves them like his children.

A part of you couldn't bear the loss of them...

You must go now, I see...

They are calling you to dance with them...

So many times you said you will stop feeding them,

but deep inside you ,you know the truth,

if you did so , you would also die from starvation,

cause they are an integral part of you.

So you give them your hand 

and start dancing like there is no tomorrow...

You give them your soul with all your heart ,
hoping that you'll have the strength to bury them again,

until tomorrow comes... 

It's sad that you never thought of accepting them fully. It's sad that you never saw them for what they trully are.

Lost wings

Τότε ήταν ακόμα νωρίς...

Τα φτερά δυνατά ,οι ελπίδες ακόμα δυνατότερες.

Τότε ξέραμε ότι μπορούμε να πετάξουμε να φτάσουμε ψηλά.

Βλέπαμε πέρα από τα μολυβένια όνειρα και τις μουντές μέρες.

Τότε ο καιρός δεν μας φόβιζε, o άνεμος ήταν φίλος μας.

Ακόμα δεν ξέραμε. Δεν είχαμε "εκπαιδευτεί".

Μετά όμως μας έδειξαν.

Μας είπαν πως τα φτερά μας είναι

χάρτινα και θα σκιστούν ,

μας είπαν πως θα πέσουμε και θα χαθούμε.

Μας είπαν πως τα όνειρα μας ανήκουν στο χώμα.

Μας δίδαξαν τον φόβο, 

μας έδωσαν να γευτούμε τον πόνο

και μετά μας είπαν πως το μόνο που χρειάζεται

για να είμαστε καλά είναι να τα κόψουμε.

Έτσι πήραμε το πριόνι, και τα διαλύσαμε.

Τα κομματιάσαμε με μίσος.

Μείναμε στο χώμα να κοιτάμε τον ουρανό με φόβο
καταδικασμένοι στην ίδια μοίρα με τους "δασκάλους" μας.

Μείναμε εκεί, αγκαλιάζοντας την υψοφοβία μας,

πολύ μικροί και αδύναμοι να κάνουμε την διαφορά.

Άλλη μια γενιά του ουρανού ,να σέρνεται στον βούρκο.