End of all hope- by Nightwish

 It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

No will to wake for this morn
To see another black rose born
Deathbed is slowly covered with snow


Angels, they fell first but I'm still here
Alone as they are drawing near
In heaven my masterpiece will finally be sung

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

Wounded is the deer that leaps highest
And my wound it cuts so deep
Turn off the light and let me pull the plug

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence

Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

This is the birth of all hope
To have what I once had

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me

It is the end of all hope
To lose the child, the faith

End of all hope

COMMENT: At the beginning of the new day ,

the men marched to their freedom or to their death ,

 nothing could stop their furry,

they marched without fear, 

for now, they were free of hope...

Διαπίστωση #5

Όταν άλλος ένας κύκλος της ζωής σου κλείνει ,

αντιλαμβάνεσαι γι' άλλη μια φορά,

πως ο μόνος πιστός, αληθινός και παντοτινός φίλος,

είναι η μοναξιά σου.

A unique occupation

Και τότε τον είδε.
Καλοντυμένο ,με ένα επίσημο κοστούμι ,όλος στα μαύρα ,να του χαμογελά.
''Καλησπέρα ,φίλε μου.'' είπε και του χάρισε ένα από τα πιο ζεστά χαμόγελα που είχε δει.
''Νομίζω ξέρεις γιατί είμαι εδώ.'' συνέχισε.
''Φυσικά!'' απάντησε και αυτός ανταποδίδοντας το χαμόγελο, και πρόσθεσε, ''δεν σε φανταζόμουν τόσο καλοντυμένο. Πρέπει να έχεις πολύ πέραση στις γυναίκες!''
''Ναι, θα έλεγα ότι οι περισσότερες πεθαίνουν να με γνωρίσουν'' είπε εύθυμα.
''Απ' ότι βλέπω δεν σου λείπει το χιούμορ'' είπε ,''λοιπόν ,τι πρέπει να κάνω;''
''Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση φίλε μου'' είπε και κάθισε δίπλα του.
''Ξέρεις σκεφτόμουν μήπως πρέπει να παραιτηθώ μια από αυτές τις μέρες. Θα μπορούσε να γίνει και σήμερα.''
Τότε ο άντρας σκοτείνιασε και απάντησε σοβαρά '' Δεν νομίζω ότι σήμερα είναι η μέρα. Ήρθες εδώ για μια δουλεία. Δεν μπορείς να την αφήσεις στην μέση. Δεν θα ήταν πρέπον.''
Ο τύπος με το κουστούμι παραξενεύτηκε και ξέσπασε σε γέλια. ''Ε ,αυτό δεν το περίμενα ποτέ!'' είπε σχεδόν δακρυσμένος από τα γέλια.
''Κι όμως θα έπρεπε'', του απάντησε σοβαρά ο άντρας. ''Βλέπεις αν παραιτηθείς θα έχουμε πρόβλημα. Ξέρεις έχω κανονίσει κάποια θέματα και δεν θα μου άρεσε να τα αναβάλλω.''
''Ναι... καταλαβαίνω..Η Ρόζαλιντ, σωστά?''
''Ακριβώς φίλε μου!'', είπε ο άντρας , έχοντας ένα γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. ''Ξέρεις μου το χρωστάς, μετά από εκείνο.'' πρόσθεσε.
Ο καλοντυμένος σηκώθηκε όρθιος ,με τα χέρια του καθάρισε το κουστούμι του , κοίταξε τον άντρα στα μάτια και είπε ,με το εύθυμο και ζεστό ύφος που τον χαρακτήριζε
''Δεν σου χρωστάω τίποτα. Αυτά ξέρεις ,είναι αποφάσεις του μεγάλου. Εγώ απλά εντολές εκτελώ.
Καταλαβαίνω όμως. Θύμισε μου όμως πόσα χρόνια πάνε?''
Γι άλλη μια φορά το πρόσωπο του άντρα σκοτείνιασε. Φάνηκε σαν να γέρασε δέκα χρόνια σε μια στιγμή.
''Πέντε.'' είπε. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο. Τα υπόλοιπα τα γνώριζαν και οι δύο καλά.
Ο κουστουμάτος ξαναέκατσε στην βαθιά πολυθρόνα ,δίπλα του και είπε:
''Τι θα έλεγες να μοιραστούμε ένα ποτηράκι κρασί ,και ύστερα να κάνω την δουλειά μου?''
''Πολύ καλά''είπε ο άντρας ,και βιάστηκε να γεμίσει τα ποτήρια ,χωρίς να μπορεί να κρύψει την ανυπομονησία του.
''Μια πρόποση ,ίσως;'' είπε, μόλις του γέμισε το ποτήρι και σήκωσε το χέρι του ψηλά προς τον άντρα.
''Στην Ρόζαλιντ'' ,και σήκωσε και αυτός το ποτήρι του.
Ύστερα ο μαυροντυμένος άντρας με το κουστούμι σηκώθηκε και πήγε να πιάσει το χέρι του .
Για μια στιγμή ,αυτός ,ενστικτωδώς,τραβήχτηκε. Αμέσως όμως το μετάνιωσε και του το έσφιξε γερά.
Το άλλο πρωί τον βρήκαν μόνο του , νεκρό , με δυο μισοτελειωμένα ποτήρια κρασί στο τραπέζι μπροστά του και ένα παγωμένο ,αλλά γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Aλληγορία #2 : About heroes...

High up again. On that tall building,watching the world from above,

searching for someone that needs or wants to be saved.

One more empty night, full with rescues of strangers.

But who will save him?

There ,alone on the tarrace fighting his loneliness with some action,

trying to fill his head with other emotions than the one killing him.

He was there for them. Every time they needed him,

but no one was ever there for him.

He just had to survive.

On his own,without a friendly hand to hold his, when he was afraid.

Cause he was really afraid, day by day the cold black shadows of loneliness, were heavier on his soulder.

He was just waiting for the night to come ,to hold him tight, to cover his inner bleeding, to give him some action,

so that his pain will go away.

But the pain always comes back ,stronger ready to tear him to pieces.

All he wanted was to have a soulmate. Someone to share his gift ,and take away his pain.

Someone to kill his shadows.

But tonight ,same as all the other nights before this one, he stands up there, alone...

waiting for someone to call for help... waiting for some action...

knowing that there is nothing else to do,

there is nothing that will make things better,

cause heroes...always end up alone.

Old man's friend

Βράδυ , ένα ζεστό σπιτικό και δύο άντρες που κάθονται δίπλα δίπλα μπροστά στο τζάκι.
Ο ένας είναι ζαρωμένος ,εμφανώς χτυπημένος από τον χρόνο...τον αιώνιο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Ο άλλος φαίνεται φρέσκος. Μόλις που έχει ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι που ονομάζουμε ζωή. Το βλέμμα του είναι όλο έκπληξη και χαρά. Σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά του ένα μυστικιστικό θέαμα. Κοιτά γύρω του με χαρά βλέποντας όσα θα ήθελε...Ιππότες ,άλογα,ένδοξες μάχες, πριγκίπισσες..Για αυτόν όλα έχουν λίγη μαγεία μέσα τους, όλα έχουν κάποιο σημαντικό ρόλο.
Αντίθετα ο ηλικιωμένος κοίτα στο τζάκι αφηρημένος ,ονειρεύεται μια άλλη ζωή ,πολλά χρόνια πίσω...Γι αυτόν δεν υπάρχει τίποτα άξιο σημασίας στο δωμάτιο αυτό, πέρα φυσικά από τον εγγονό του.
Τι λυπηρό που δεν μπορεί να δει την παλιά σκουριασμένη καρέκλα ως το άλογο ενός ιππότη...Τι κρίμα που η αθωότητα του ,τον παράτησε με τα χρόνια αφήνοντάς τον εκεί, μπροστά από το τζάκι να αναπολεί στιγμές, που ο παλιός καλός του φίλος και γνώριμος εχθρός δεν θα επιτρέψει ποτέ να επιστρέψουν.
Το μόνο που μένει σε αυτό το παλιό γερασμένο κορμί ,είναι να κοιτά εκεί, στο τζάκι και να ονειρεύεται, μέχρι που, ο φίλος του ,θα γυρίσει να τον πάρει μακριά, εκεί που οι αναμνήσεις, ίσως να είναι κάτι παραπάνω...