Wildfire

Come on ,close our eyes once again!
Try to avoid seeing the inevitable ....
One more time , the fire is burning once again...
Once more, someone sold the future of their children, for some money.

Once more the present becomes darker.

Now, open your eyes and look to the green mountain.
With awe you see that it's not green anymore.
It's rather grey....
Look at the ashes that your factory made,
look at the forests that you preferred to burn
in order to have your highway...
Now have a look at your sea.
Yeah it's your sea.YOU created this.
Oh how beautiful it looks with your wastes in it.
Can you hear the silent cries underneath it?
Can you hear the death that is lingering in it for all the sea creatures?

I hope you are satisfied now...
Now that you have killed the last living creature,
now that the air and the sea is polluted by you...
Now that the rivers run dark with oil.
Have a look at the world YOU created.
I hope you can live in peace now.
Now that your kind is the only living thing
in this hell.
I hope you are happy now.
Cause the days of your prosperity are coming to an end.-

Famous poems:#2

The Hollow Men

T.S. Eliot

  I

We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats’ feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death’s other Kingdom
Remember us—if at all—not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.

     II

Eyes I dare not meet in dreams
In death’s dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind’s singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death’s dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat’s coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer—

Not that final meeting
In the twilight kingdom

     III

This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man’s hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death’s other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.

     IV

The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death’s twilight kingdom
The hope only
Of empty men.

     V

Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o’clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow
 For Thine is the Kingdom

For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

Αντίο

Ένα αντίο στον χρόνο που πέρασε.
Σ αυτόν που με δίδαξε τόσα.
Σε ένα χρόνο που μου προσέφερε εμπειρίες ξεχωριστές,
Στιγμές μαγικές και καταστροφικές
'Ενα αντίο, σε ένα τόσο αντιφατικό χρόνο.
Σ ευχαριστώ που μ άφησες να ρίξω μιά ματιά,
σε κάτι, που ποτέ ξανά,δεν είδα έτσι.
Σ' ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές
που μου χάρισες μαζί της.
Λυπάμαι που με έκανες πιο σκληρό.
Που με βάρυνες με μειονεκτήματα,
που θα κάνω καιρό
να τινάξω από πάνω μου.
Συγγνώμη αν δεν ήμουν αρκετός για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν
Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι αρκετά δυνατός...
αρκετά σωστός.
Ένα αντίο σε ένα χρόνο που μου χάρισε μιά τόσο μεγάλη ευκαιρία,
αφού πρώτα είχε κομματιάσει τις δυνάμεις μου.
Ελπίζω την επόμενη φορά ,να σταθώ αντάξιος.
Καλή χρονιά.

Famous poems: #1

If-by Rudyard Kipling

IF you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,
' Or walk with Kings - nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!

Back in time

Tonight I want you to take me away...
Away from the pain , the suffering,
away from this sad world...
Let's travel back to the years when the flowers were still alive,
when there were colors here...
Now I can see only grey ,
the catanonic ,catathliptic grey...
Let's travel there, where the water runs clean,
where the mountain peaks, are still covered with white snow.
Let's look back in our childhood years when we could play outside without fear...
Tonight I want you to take me to the field we used to lay our heads
and look the stars in the bright sky;
the same place that now has become a dump.
Take me away from here. This place has become too sad...
Take me back to the years that love was still alive,
to the years that people cared for each other...
Don't leave me here...It's so lonely...
No sign of life, no sign of nature.
Only glass and steel...
Tonight I want you to reverse time and stop it to the years of childhood.
When everything was simpler , more natural.
Stop it there and join me to a walk along the fields under the blue sky...
Just you and me ,in the years of innocence.

The fire

It's like yesterday ,when the fire was still alive.
Strong ,bright and yet so scaring...
Overwhelming under the rainy sky.
It was burning like there was no tomorrow.
Nothing could put it out.
Not even the rain that the heavy clouds contained.
It was so strong heating our souls...
Yet there were times that you could say,
it was so close to burning us.
But one day everything changed...
Not with a bang, but gradually.
At first the fire was not so hot anymore...
It could not contain us both.
It wasn't enough to keep us warm...
Then the sweet gust of wind came...
And when everyone could think 
that it could make this impressive fire stronger,
it put it out.
Just like that.
Leaving no trace of the beautiful evenings
and the warm nights that it gifted us.
It was put out and nothing was left behind.
Like it never existed.

Still I 'm sad

The new dawn has arrived.
The saints are marching in.
No more violence ,no more crime.
All the kinds of sin exist no more.
Our body is free of pain ,free of passion.
Our spirits roam free...
The New Kingdom is here.
No more pain ,no more suffering.
Everything here is peaceful.
the Eternal glory, has covered us
with its soft wings.
You can see, everyone is happy here.
Love ,laughter, kindness and brotherhood.
Couples holding hands ,lovers hugging, families eating together happily.
Then again why my heart is still so sad?

John

Κάποτε ήταν ένας νέος. Το όνομα του ήταν John.
Πάντα μ άρεσε να συζητάω μαζί του.
Είχε περάσει πολλά...
Είχε χάσει την μάνα του στα 7...
Ο πατέρας του έφυγε μια μέρα απο το σπίτι χωρίς να πει τίποτα.
Απλά ένα πρωί πήρε την τσάντα της δουλείας του, όπως κάθε μέρα ,
και έφυγε...
Όλα έδειχναν ότι ήταν, μια ακόμα δευτέρα.
Όμως το βράδυ εκείνο δεν επέστρεψε.
Ούτε τα επόμενα.
Ο John δεν τον είδε ποτέ ξανά.
Μέρα με την μέρα ήταν λες και δεν είχε ποτέ πατέρα.
Έμαθε να συντηρεί το σπίτι και την μικρή του αδερφή...
Άλλωστε, τι επιλογή είχε;
Μπορεί η οικοδομή να μην πλήρωνε καλά ,
αλλά του εξασφάλιζε τα βασικά.
Τον θαύμαζα πολύ τον John.
Όχι επειδή συντηρούσε το σπίτι του.
Ούτε επειδή δούλευε σαν σκυλί.
Αυτό που θαύμαζα σ' αυτό τον άνθρωπο είναι ,
ότι παρ΄όλ' αυτά , μπορούσε ακόμα,
όταν το επέτρεπαν οι περιστάσεις ,
να γελάει με την ψυχή του.

Διαπίστωση #2

Έως πόση ψυχή μπορούμε να ξοδέψουμε
για να μείνουμε οι ίδιοι;
Πόση αγάπη να χαρίσουμε
για να μην μείνουμε λιγότεροι;
και πόση προσπάθεια να καταβάλουμε
για να μείνουμε αληθινοί;
Κι όμως,μερικές φορές δεν μετράει το πόσο
αλλά το πως....

In a rainy night

It is raining heavily this night...
the lightnings are spliting the sky violently.
In a night like that , one could think that God wants to drown us all.
He is standing at the bridge.
He is only one brick away from the fall.
Once He was the ruler of this world.
He was so confident that everything would be fine.
The world He created ,His world;
It would have been a small break between His infinite loneliness...
He designed everything with love and detail.

Nothing could possibly go wrong.

But the last centuries made Him regret making this world...
Now He just wants to be alone again...
This world made Him sad...
Something that He couldn't understand at first.
Now He KNOWS it.
He is convinced that He must put an end.
But He loves this world so much...
He couldn't just erase it...
So He is standing at the edge of this bridge
looking all the sadness, the pain ,the suffering
that we created...
He stares and then makes a short prayer
to ...He doesn't even know to whom...
then, He takes the final step...
and leaves this world to its fate...
To rot or to thrive...
Not his concern anymore.

Άλλο ένα βράδυ

Άλλο ένα βράδυ μαζί σου.
Καθόμαστε δίπλα και κοιτάμε τ αστέρια.
Η σιωπή μας έχει τόσα να πει για μας.
Αυτό το βράδυ κοιτάμε στον ίδιο ουρανό
αλλά ονειρευόμαστε χώρια.
Αυτό το βράδυ το χέρι σου ,δεν θα σφίξει το δικό μου.
Δεν θα ανταλλάξουμε ανάσες.
Οι σκέψεις μου ,δεν θα γίνουν δικιές σου.

Θυμάσαι την αρχή μας;
Πως έτρεμαν οι καρδιές μας
όταν τα χείλη μας σμίγαν
για πρώτη φορά;
Πως η γλυκιά σου αύρα χανόταν στη δικιά μου
και οι ψυχές μας στροβιλίζονταν;
Θυμάσαι άραγε τα όνειρα που κάναμε μαζί;
Τα ίδια όνειρα που γκρεμίσαμε με γυμνά χέρια.

Τώρα είμαστε εδώ παρέα,
αλλά όχι μαζί.
Κάνουμε όνειρα που δεν περιέχουν τον άλλον.
Είμαστε δίπλα και η καρδιά μου ματώνει.
Όχι γιατί δεν μπορώ να σε πάρω αγκαλιά..
Όχι γιατί δεν μπορώ να σε φιλήσω...
Αλλά γιατί δεν μπορώ να ονειρευτώ μαζί σου.
Δεν μπορώ να σου αποδείξω την αγάπη μου.

Έτσι σιωπηλός και εγώ ακολουθώ το παράδειγμά σου
και απλά κοιτώ ψηλά.
Κοιτώ ψηλά και μετρώ τα λάθη μου.
Προς μεγάλη μου απογοήτευση είναι όλα εδώ..
Δίπλα μου, με κοιτάνε και χαμογελούν...
Με χλευάζουν, αλλά βλέπω στις σκιές τους,
στα προσωπεία τους, πως νοιώθουν και αυτά μόνα.
Πόσο θα ήθελαν να συντροφεύονται απ' τα δικά σου.
Μα εσύ τα κρατάς για σένα και απλά κοιτάς ψηλά...

Διαπίστωση #1

Τι θλιβερό όταν κάνεις κύκλους κυνηγώντας την ουρά σου,
και τελικά καταφέρνεις να την πιάσεις,
να βλέπεις ότι τόσο καιρό δεν κυνηγούσες τίποτα περισσότερο,
από την πλάτη σου.
Μα ακόμα πιο θλιβερό είναι όταν αυτή ξεφεύγει από τα δόντια σου,
και αρχίζεις να την κυνηγάς ξανά και ξανά.
Πόσες φορές χαραμίζουμε το μέλλον, κυνηγώντας το παρελθόν;

White light

Για άλλη μια φορά όλα πήγαν καλά...

Για άλλη μια φορά με έπιασες λίγο πριν πέσω.
Λίγο πριν ματώσω.
Λίγο πριν πληγωθώ.
Για άλλη μια φορά με προστάτευσες.
Μπήκες μπροστά και έστρωσες τον δρόμο με ροδοπέταλα,
έτσι ώστε όταν πατήσουν πάνω τα κακομαθημένα,
μαλθακά πόδια μου να μην πονέσουν.
Δεν ξέρω γιατί για άλλη μια φορά ήσουν εκεί.
Θα ορκιζόμουν ότι αυτή τη φορά θα είμαι μόνος...
Άλλωστε μου άξιζε.
Ήσουν όμως εκεί ,μια άγρυπνη σκιά
να με προστατεύεις με τα φτερά σου,
να με δροσίζεις ,να με βοηθάς να πηγαίνω μπροστά.
Δεν ξέρω γιατί το κάνεις αυτό,
δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είσαι εδώ.
Περιμένεις άραγε κάτι από μένα,
ή απλά με συμπαθείς;
Όπως και να έχει,
το μόνο που μπορώ να πω είναι,
ένα μεγάλο εγκάρδιο ειλικρινές,
σε ευχαριστώ...

As if the world wasn't ending

That night they hugged tightly...
They walked side by side
hand by hand over the hill...
The beautiful hill ,over their village...
The one ,full with colourful flowers.
They run through the moonlight,
they kissed, they hugged,
they made love in the open,
beside the silver lake,
the one with the crystal waters.
That night they forgot the world,
They were just the two of them.
Two lovers in the beautiful hill.
At the end of the night ,
at the dawn of the day,
they layed on the soft grass
-hugged- staring at the rising sun
and the smaller fire globe,
that was coming closer and closer to earth.
They were together, one body, one soul ,
dreaming about tomorrow...
as if the world wasn't ending...

Ζητείται ελπίς

Όνειρα...

Κάτι που όλοι κάνουμε...
Όλοι πιστεύουμε ότι αύριο έρχεται μια καλύτερη μέρα,
ηλιόλουστη,χωρίς προβλήματα και πόνο.
Αύριο θα είναι καλύτερα ,θα φτιάξουν τα πράγματα...

Κι έτσι συνεχίζουμε ,να παλεύουμε, να ζούμε και να ελπίζουμε.
Όμως όταν το αύριο έρχεται , δεν είναι όπως το φανταζόμαστε..
Είναι μαύρο ,γεμάτο καινούριες προκλήσεις και πόνο.
Κάθε μέρα ξυπνάμε για να ανακαλύψουμε πως κάποιος μας πρόδωσε.
Κάποιος μας ξέχασε και κάτι πήγε στραβά.
Κάποιος δικός μας έφυγε...τουλάχιστον δεν πρόλαβε να μας προδώσει...

Με τον καιρό η μοναξιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη,
γίνεται ένα θηρίο που τρώει τα πάντα...
Προκαλεί πόνο και φέρνει ακόμα περισσότερη μοναξιά..

Σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας,
κάνουμε κινήσεις για να δραπετεύσουμε απ' όλα...
κι έτσι μένουμε πιο μόνοι....
Μα γιατί τόσος πόνος;
Γιατί όλοι να εκμεταλλευόμαστε αυτούς που μας φέρονται καλά;
Έχουμε εκ γενετής την τάση να επιζητάμε το κακό;
Δεν μπορούμε απλά να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά,
χωρίς ελπίδες ,χωρίς σκέψεις ,χωρίς τίποτα.
Αληθινή αγάπη ,αγνή ,χωρίς να έχει εμποτιστεί
από άλλα νόθα συναισθήματα...
Τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Τότε δεν θα είχαμε ανάγκη από όνειρα
Δεν θα χρειαζόμασταν την ελπίδα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένοι

Κι όμως σήμερα άλλος ένας φίλος με πρόδωσε...
Άλλη μια πισώπλατη μαχαιριά,
διέλυσε άλλο ένα κομμάτι μου.
Μα γιατί ;; Γιατί τόσος πόνος;;

Καθώς οι σκέψεις αυτές στριφογυρίζουν στο μυαλό μου,
η ελπίδα έρχεται ξανά...
Δεν βαριέσαι...η μέρα τελειώνει...
Ίσως αύριο να είναι καλύτερα...

Αλληγορία

Καλησπέρα λευκέ ιππότη.
Άλλη μια φορά που γέμισες με αίματα την αστραφτερή σου πανοπλία.
Άλλη μια μέρα, λίγο ακόμα αίμα.
Σε θυμάμαι όταν είχες πρωτοέρθει εδώ...
Μόλις που είχες βγει στον έξω κόσμο...
Αστραφτερός,περήφανος, με οδηγούς την αγάπη και την δικαιοσύνη.
Σε θυμάμαι πριν σου διδάξουν τους κανόνες τους.
Πριν σε κάνουν σαν και αυτούς, πριν σου μουδιάσουν το μυαλό.
Είχες βλέμμα ευθύ ,μέτωπο καθαρό.
Θυμάμαι επίσης τον πρώτο σου φόνο.
Ένας φόνος που τότε δεν είχες καταλάβει ότι ήταν διπλός....
Γιατί εκείνο το βράδυ σκότωσες και την αθωότητά σου.
Είχες πανιάσει ολόκληρος. Δεν έφαγες για μέρες.
Ο δεύτερος ήταν πιο εύκολος.
Τον τρίτο τον επιζήτησες και τον απήλαυσες.
Σε αυτή τη σκοτεινή εποχή
σου είπαν πως το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο.
Σου είπαν πως τα ιδανικά είναι ξεπερασμένα,
πως η αγάπη πέθανε.
Σε έπεισαν πως για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο ,
πρέπει να καταπατάς, να αδικείς..
Σου έμαθαν να προσέχεις πρώτα τον εαυτό σου,
να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους και να τιμωρείς αυτούς που σε αμφισβητούν.
Τώρα στέκεσαι απέναντί μου και με κοιτάς με κενό βλέμμα.
Βλέμμα γεμάτο μίσος...
Αυτόν που μισείς αληθινά όμως, δεν μπορείς να τον εξαφανίσεις...
Θα είναι πάντα μαζί σου μέχρι το τέλος...
Μα γιατί υψώνεις το σπαθί σου;
Ξέρεις ότι αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα....
Με πλησιάζεις...
Καθώς ετοιμάζεσαι να τελειώσεις την ζωή μου,
παρατηρώ ότι η πανοπλία σου φαντάζει πιο κόκκινη από ποτέ...
Αντίο σκοτεινέ μου φίλε...

no comment...

"Only when the last tree has died, the last river has been poisoned and the last fish has been caught, will we realise that we cannot eat money."
Indian Proverb

http://www.youtube.com/watch?v=AnpvDlzi4rg

Numb

Νοιώθω να πνίγομαι.
Τόσα συναισθήματα..Όλα μαζί σε τόσο μεγάλο βαθμό .
Οργή για την αδικία,
νοσταλγία για όσα μου πήραν μακριά,
αγάπη, πόθος, μοναξιά...
Πρέπει όλα να θαφτούν.
Είναι ο μόνος τρόπος για να μην υποφέρω άλλο.
Αποφασίζω να τα θάψω στα βάθη του μυαλού μου...
σε μέρη σκοτεινά που η λάμψη τους δεν θα με τυφλώσει ξανά.
Το κάνω.
Αρχικά γίνεται κάτι που δεν είχα υπολογίσει:
Το φως είναι πολύ δυνατό.
Στο σκοτάδι φαίνεται δύο φορές πιο έντονο.
Τυφλώνει την ψυχή μου, με πονάει , με λυγίζει
Με τον καιρό όμως, τα μάτια τις ψυχής μου ,συνηθίζουν.
Το φως φαίνεται όλο και πιο ασθενές μέρα με την μέρα.

Έχει περάσει καιρός πια...
Έχω μήνες να κοιτάξω εκεί..
Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεχάσει που είναι το εκεί.
Αυτό το φως χάθηκε ή δεν μπορώ να το δω πια.
Έχει τόσο πολύ σκοτάδι
Ή τόσο πολύ φως..
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πλέον...
Το σίγουρο είναι ότι απλά δεν μπορώ να το δω.
Δεν μπορώ να αισθανθώ...

Ηρεμία....

Είναι βράδυ τώρα΄
απέναντί μου έχω κάποια, για την οποία κάποτε, ένοιωθα αγάπη.
Νοιώθω παράξενα γαλήνια κοντά της.
Δεν θυμάμαι γιατί.
Φαίνεται να ενδιαφέρεται για μένα.
Γιατί;
Με κοιτά στα μάτια και με ρωτά τι νοιώθω...
Δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Θα ήθελα να της πω ότι την αγαπάω,
ότι θέλω να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω...
...και να της δώσω τα πάντα.
Δεν γίνεται όμως να τα πω...
Γιατί είναι ψέμα.
Ίσως να τα ένοιωθα κάποτε.
Όχι πια...τώρα δεν νοιώθω τίποτα.
Η θλίψη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της ,ενώ εγώ σιωπώ...
Προσπαθώ να την ηρεμίσω με ένα προσποιητό χαμόγελο.
(βλέπεις έχω ξεχάσει πως να χαμογελώ)
Της πιάνω το χέρι.
Ένα ρίγος την διαπερνά.
Δεν ξέρω το γιατί.
Τι διαφορά έχει από το να την άγγιζε οποιοσδήποτε άλλος;
Βλέπει την απορία στα μάτια μου και τραβιέται.
Μου λέει πως μάλλον ότι είχαμε χάθηκε.
Ότι χάσαμε εδώ και καιρό το τρένο.
Ότι δεν με αναγνωρίζει πλέον..
Μου λέει ακόμα ότι έχω ξεχάσει να αγαπώ.
Θα με πλήγωναν πολύ αυτά τα λόγια...
αν μπορούσα να νιώσω κάτι.
Κάνει μια προσπάθεια να με χαιρετίσει παίρνοντάς με αγκαλιά
την ανταποδίδω με μια ξερή ,μηχανική κίνηση.
Μου λέει "αντίο" και φεύγει κλαίγοντας...
Την κοιτάω καθώς απομακρύνεται
Για μία στιγμή νοιώθω απεριόριστη θλίψη..
Νοιώθω σαν να μου ξεσκίζουν τα σωθικά..
αφόρητος πόνος!
Όμως μονάχα για μία στιγμή.

Όλα είναι πάλι φυσιολογικά.
Κοιτάω το ρολόι μου.
Πέρασε η ώρα.
Καλό θα ήταν να πάω για ύπνο.
Δεν θέλω να είμαι κουρασμένος αύριο.-

Bleeding

And I bleed...
Yesterday was the last time that we hugged.
That hug pierced my heart like a thorn of a rose.
It was like being in heaven for the last time.
All the kinds of feelings were there:
Happyness,sadness...even love.
Yesterday was the last time that I loved you.
From now on I am going to forget you.
I't not by choice; it's by need.
We both know that you have forgotten me along time ago...
But yesterday you remembered.
Maybe only for a single moment; only during our last hug.
But you DID remembered me.
I saw it in your eyes , I felt it in my soul,
like a fire that was burning deep within...
Just for a moment I felt the wormth that you used to give me.
I saw the longing in your eyes; I almost heard your soul one last time...
But now the feelings became vague again ,soon they 'll be lost forever.
Today you just looked at me and gave me that solid,cold smile.
Not even close to a real one...
You have forgotten me again.
As time will go by, I'll try to do the same...
But for now....
I just,
bleed.

Καταφύγειο

Τα όμορφα φώτα ξεθωριάζουν σιγά σιγά....

Η ρυθμική επαναλαμβανόμενη μουσική σταμάτησε..

Η ευωδιαστές μυρωδιές χάθηκαν και αυτές...

Μόλις γύρισες ξανά από τον όμορφο κόσμο που κρύβεσαι για να ξεχάσεις.

Μόνο που γύρισες λίγο πιο λειψός

Ένα κομμάτι σου παγιδεύτηκε για πάντα σε εκείνο τον κόσμο,

δένοντάς σε όλο και πιο σφιχτά μαζί του.

Τα προβλήματα επιστρέφουν με την σειρά τους .

Στην αρχή ως λεπτές σκιές που κρύβονται στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου.

Όσο περνά ο χρόνος αυτές οι σκιές μεγαλώνουν μέχρι που γίνονται γίγαντες

και κατακλύζουν όλο σου το είναι.

Μαζί με τα προβλήματα επιστρέφει και ο πόνος ,η ανάγκη για άλλο ένα ταξίδι,

στον ιδιωτικό σου παράδεισο.

Άλλη μια βόλτα με το τρενάκι που μέρα με την μέρα είναι όλο και πιο κοντά στον εκτροχιασμό.

Πάνε ώρες πλέον από την επιστροφή σου και το μόνο που κατακλύζει το μυαλό σου

είναι η ανάγκη γι' άλλο ένα ταξίδι, θες να ξεφύγεις πάλι, να ξεχάσεις,

δεν σε νοιάζει που θα χρειαστείς λίγη περισσότερη "σκόνη" από την προηγούμενη φορά....

Δεν σε νοιάζει που όταν επιστρέψεις ο πόνος θα είναι χειρότερος...

Δεν σε απασχολεί το γεγονός ότι αφού επιστρέψεις θα είσαι ακόμα πιο ανίκανος

να βρεις μια πρακτική λύση στο πρόβλημα σου.

Το μόνο που σε νοιάζει είναι να ξαναδείς τα όμορφα φώτα,

να νοιώσεις ξανά πιο ελαφρύς

και να ακούσεις την ρυθμική μουσική που σε καθηλώνει.

Μόνο αυτό περνά από το μυαλό σου.

Έτσι γι άλλη μια φορά η βελόνα τρυπά το ρημαγμένο χέρι σου

και την κουρελιασμένη ψυχή σου.

Γι' άλλη μια φορά παρελθόν ,μέλλον, παρόν γίνονται ένα και μετά χάνονται μαζί σου

στον λαμπερό δικό σου κόσμο.

Άλλο ένα ταξίδι ξεκινά μακριά από τον πόνο και την πραγματικότητα

Άλλο ένα κομμάτι σου χάνεται για πάντα στον κόσμο εκείνο.

Τα φώτα αρχίζουν να λάμπουν ξανά...

Πάλι θα επιστρέψεις "λιγότερος".

Άλλη μια βόλτα με το τρελό τραίνο,

άλλη μια φορά πουλάς τον εαυτό σου σε αυτούς

που σου "πλάσαραν" αυτό τον κόσμο...

Και θα το κάνεις ξανά και ξανά,

μέχρι αυτός ο κόσμος να σε καταπιεί για πάντα.

Πατρίς

Το στρατιωτικό εμβατήριο ξεκίνησε ξαφνικά να παίζει.

Ήταν η ώρα για το κατέβασμα της σημαίας

Έπρεπε να κάτσει προσοχή.

Έτσι το επέβαλαν οι κανόνες

Ένας μικρός φόρος τιμής για όσους έπεσαν για την πατρίδα.

Λίγα δευτερόλεπτα για το αίμα που έχει χυθεί.

Έμεινε για λίγο σκεπτικός. Να έβγαινε έξω και να καθόταν προσοχή;

Αμέσως πλημμύρισαν το μυαλό του

όλα όσα συνέβαιναν στην πατρίδα του τον τελευταίο καιρό,

και όλοι εκείνοι, που στον στρατό την τιμούσαν ειδωλολατρικά,

χωρίς να σκεφτούν ποτέ πραγματικά το καλό της.

Η Πατρίδα του πλέον είχε αλλάξει,

η ιστορία της ,ήταν πάρα μόνο ένα λαμπρό παρελθόν ,

που με τα χρόνια ξεθώριασε τόσο, που έγινε διάφανη, επιφανειακή ,χωρίς βάθος.

Ξεκίνησε να βαδίζει προς την πόρτα. Με μια γρήγορη κίνηση του χεριού του,

την έκλεισε.

Ύστερα έκατσε στα σκαλιά στήριξε το πιγούνι του στο χέρι του και κάθισε

να κοιτάζει με τις ώρες εκείνη την κλειστή πόρτα.

Farewell.

Fairwell.
May the last night with you illuminate me,
so that you 'll see my soul naked in its true form.
May all your days be swept away, by the waves of true love.
May you find the one. Your one.
So that all your life will be painted by the bright colors of happyness.
May you keep your soul pure and joyful.
May you never forget to be carrying and merciful.
May you never forget the soul that I wanted to gift you.
My soul.
May you always know that even if you feel alone,
my heart will always walk next to yours.
May you'll never find out, that you made me bleed...
May you 'll never find out, that it was your love,
that killed me...
Fairwell.-

Σιωπάς και κοιτάς αλλού....

Βλέπεις έναν άστεγο να σέρνεται δίπλα σου

εκλιπαρόντας για ένα χέρι βοηθείας,

ζητώντας λίγο από τον χρόνο σου,

να τον βοηθήσεις να βρει μια λύση.

Εσύ σιωπάς και κοιτάς αλλού...

Ένας ναρκομανής σου ζητάει λίγα ψιλά,

σίγουρα θέλει να πάρει την δόση του.

Δεν μπαίνεις στον κόπο να του πεις για τις χαρές τις ζωής.

Δεν μπαίνεις στον κόπο να του πεις για τα κέντρα απεξάρτησης.

Δεν μπαίνεις στον κόπο να του αγοράσεις κάτι να φάει.

Απλά σιωπάς και κοιτάς αλλού...

Βλέπεις ένα τύπο στο απέναντι πεζοδρόμιο,

να έχει στριμώξει μια κοπέλα στην γωνία.

Την κοιτάει με λάγνο βλέμμα

και ο τρόμος είναι ζωγραφισμένος στο πρόσωπό της.

Το σκέφτεσαι για λίγο...μετά σκέφτεσαι: ''Ίσως να είναι επικίνδυνο''.

Έτσι, σιωπάς και κοιτάς αλλού...

Ένα παιδί περνά με την παρέα του,με το αμάξι, από την Συγγρού

Βγαίνουν έξω και ξυλοκοπούν μια τραβεστί.

Η εικόνα αυτή σου κάνει εντύπωση.

Τους πλησιάζεις την στιγμή που το θύμα είναι ξαπλωμένο κάτω,

και το κλωτσάνε στο πρόσωπο.

Τους ρωτάς ''Γιατί το κάνετε αυτό?''

Αυτοί σε αγριοκοιτάνε,

και εσύ χωρίς να πεις λέξη, ενώ ακούς της επικλήσεις για βοήθεια ,του θύματος,

σιωπάς και κοιτάς αλλού...

Τώρα ένας αστυνομικός ,λογομαχεί με ένα παιδί.

Εκνευρισμένος βγάζει το όπλο του και το πυροβολεί.

Σοκάρεσαι.. ο αστυνομικός σε κοιτάει.

Κατεβάζεις το κεφάλι,κανείς ότι δεν έχεις δει τίποτα

και απλά

σιωπάς και κοιτάς αλλού.

Τώρα είσαι σε μια πορεία διαμαρτυρίας για τους νέους φόρους.

Ένα θέμα που σε αφορά άμεσα.

Σκέφτεσαι: ''Μα γιατί η πολιτεία προσπαθεί να μου πιει το αίμα??γιατί κανείς δεν κάνει κάτι?''

Τότε ξαφνικά κάποια άτομα από την πορεία ορμάνε προς τους αστυνομικούς.

Ακολουθεί άγριος ξυλοδαρμός,προσπαθείς να φύγεις από την μάζα αλλά δεν μπορείς.

Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να βγεις από την μάζα.

Ένας ''μπάτσος σε βλέπει,υψώνει το γκλοπ του

και πριν προλάβεις να πεις οτιδήποτε,αρχίζει να σε χτυπά με αυτό ανελέητα.

Νιώθεις τα κόκαλα σου να ραγίζουν,

πέφτεις κάτω

και αίμα βγαίνει από το στόμα σου.

Σκέφτεσαι μέσα σ αυτό τον εφιάλτη: ''Μα τι να κάνω, τι να κάνω??"

Και ακούς μια φωνή στο κεφάλι σου: ''Σιώπα και κοίτα αλλού!''

Αυτό δεν θα κάνε καλύτερη την κατάστασή σου,ούτε θα ελαφρύνει τον πόνο σου.

Αλλά σου αξίζει...είναι η μοίρα που εσύ επέλεξες για τόσους.

Μοιράσου την τώρα μαζί τους!

Σιώπα λοιπόν και κοίτα αλλού!!!

Remember me

Remember me,
when You're left all alone...
Remember me,
when time stands still...
Remember me,
as You fall...
Remember me
when your heart is ready to shatter in pieces....
Remember me,
just before everything is lost...
Remember me,
when all the love You were given, has become a thing of the past...
Remember me,
as You walk at the edge of the world...
Remember me,
the times that all your mistakes hunt You...
Remember me,
those nights that the pain is too much to stand it...
Remember me,
when the innocence is lost and all that is left is emptiness...
Remember me,
for I will always be there to save You.
The hand of mine will always be there, waiting to hold yours
and my heart will be open,
so that You can put all the things that make You bleed in it.
Remember me,
cause I never forget You.

Ζητιανεύοντας Αγάπη...

Είναι σκοτεινά εδώ...κρυώνω....
ξέρω, δεν σε νοίαζει.
Δεν είσαι εσύ αυτός που έπιασε πάτο.
Μα δεν το διάλεξα εγω φίλε μου...
η μοίρα το διάλεξε...
τουλάχιστον έτσι μου είπε κάποιος.
Μη με κοιτάς με οίκτο.
Είναι το τελευταίο που χρειάζομαι από σένα.
Αύτο που πραγματικά πεθαίνω για να πάρω, είναι αγάπη...
ό,τι σου έχει περισέψει...έστω και ένα ψυχουλάκι απ αυτην.

Βοήθησέ με...το κρύο γίνεται εντονότερο...
έζησα μια ζωή μόνος.
Πάντα βοηθούσα τους άλλους...
"και τι μ' αυτό;"θα πεις.
Οχι, δεν στο λέω για να με θαυμάσεις.
Στο λεώ για να τ' ακούσω εγώ.
Μέχρι τις τελευταίες βδομάδες μου
πρόσφερε μια μικρή ζεστασιά μες στην παγωνιά...
Όχι όμως πια .Κ η τελευταία ζεστή ψυχή που ήξερα, με πρόδωσε.
Τώρα δεν έχω τίποτα...

Μα γιατί φεύγεις?
Ξέρω...δεν σε νοιάζει.
πιθανότατα μόλις φύγεις από δίπλα μου θα με ξεχάσεις...
όμως εγώ θα είμαι εδώ... θα παγώνω...
Γι' αυτό πριν με ξεχάσεις για πάντα , σε ικετεύω
δώσε μου λίγη αγάπη...
μια ζεστή ματιά, ένα δάκρυ, ένα φιλικό άγγιγμα.
Θα είναι αρκετό να με κρατήσει
ακόμη μια μέρα ζωντανό στο κρύο...

Βαρέθηκες.Φεύγεις λοιπόν κ εσύ...
Μάλλον αυτός ο κόσμος παράειναι σκληρός για μένα...
Όπως σε βλέπω να χάνεσαι στο πλήθος ,
νοιώθω την παγωνιά να τρυπά την ψυχή μου.
όλα σκοτεινιάζουν ...κρυώνω...και μετά...μετά...τίποτα...