White light

Για άλλη μια φορά όλα πήγαν καλά...

Για άλλη μια φορά με έπιασες λίγο πριν πέσω.
Λίγο πριν ματώσω.
Λίγο πριν πληγωθώ.
Για άλλη μια φορά με προστάτευσες.
Μπήκες μπροστά και έστρωσες τον δρόμο με ροδοπέταλα,
έτσι ώστε όταν πατήσουν πάνω τα κακομαθημένα,
μαλθακά πόδια μου να μην πονέσουν.
Δεν ξέρω γιατί για άλλη μια φορά ήσουν εκεί.
Θα ορκιζόμουν ότι αυτή τη φορά θα είμαι μόνος...
Άλλωστε μου άξιζε.
Ήσουν όμως εκεί ,μια άγρυπνη σκιά
να με προστατεύεις με τα φτερά σου,
να με δροσίζεις ,να με βοηθάς να πηγαίνω μπροστά.
Δεν ξέρω γιατί το κάνεις αυτό,
δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είσαι εδώ.
Περιμένεις άραγε κάτι από μένα,
ή απλά με συμπαθείς;
Όπως και να έχει,
το μόνο που μπορώ να πω είναι,
ένα μεγάλο εγκάρδιο ειλικρινές,
σε ευχαριστώ...

As if the world wasn't ending

That night they hugged tightly...
They walked side by side
hand by hand over the hill...
The beautiful hill ,over their village...
The one ,full with colourful flowers.
They run through the moonlight,
they kissed, they hugged,
they made love in the open,
beside the silver lake,
the one with the crystal waters.
That night they forgot the world,
They were just the two of them.
Two lovers in the beautiful hill.
At the end of the night ,
at the dawn of the day,
they layed on the soft grass
-hugged- staring at the rising sun
and the smaller fire globe,
that was coming closer and closer to earth.
They were together, one body, one soul ,
dreaming about tomorrow...
as if the world wasn't ending...

Ζητείται ελπίς

Όνειρα...

Κάτι που όλοι κάνουμε...
Όλοι πιστεύουμε ότι αύριο έρχεται μια καλύτερη μέρα,
ηλιόλουστη,χωρίς προβλήματα και πόνο.
Αύριο θα είναι καλύτερα ,θα φτιάξουν τα πράγματα...

Κι έτσι συνεχίζουμε ,να παλεύουμε, να ζούμε και να ελπίζουμε.
Όμως όταν το αύριο έρχεται , δεν είναι όπως το φανταζόμαστε..
Είναι μαύρο ,γεμάτο καινούριες προκλήσεις και πόνο.
Κάθε μέρα ξυπνάμε για να ανακαλύψουμε πως κάποιος μας πρόδωσε.
Κάποιος μας ξέχασε και κάτι πήγε στραβά.
Κάποιος δικός μας έφυγε...τουλάχιστον δεν πρόλαβε να μας προδώσει...

Με τον καιρό η μοναξιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη,
γίνεται ένα θηρίο που τρώει τα πάντα...
Προκαλεί πόνο και φέρνει ακόμα περισσότερη μοναξιά..

Σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους γύρω μας,
κάνουμε κινήσεις για να δραπετεύσουμε απ' όλα...
κι έτσι μένουμε πιο μόνοι....
Μα γιατί τόσος πόνος;
Γιατί όλοι να εκμεταλλευόμαστε αυτούς που μας φέρονται καλά;
Έχουμε εκ γενετής την τάση να επιζητάμε το κακό;
Δεν μπορούμε απλά να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά,
χωρίς ελπίδες ,χωρίς σκέψεις ,χωρίς τίποτα.
Αληθινή αγάπη ,αγνή ,χωρίς να έχει εμποτιστεί
από άλλα νόθα συναισθήματα...
Τότε ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Τότε δεν θα είχαμε ανάγκη από όνειρα
Δεν θα χρειαζόμασταν την ελπίδα.
Θα ζούσαμε ευτυχισμένοι

Κι όμως σήμερα άλλος ένας φίλος με πρόδωσε...
Άλλη μια πισώπλατη μαχαιριά,
διέλυσε άλλο ένα κομμάτι μου.
Μα γιατί ;; Γιατί τόσος πόνος;;

Καθώς οι σκέψεις αυτές στριφογυρίζουν στο μυαλό μου,
η ελπίδα έρχεται ξανά...
Δεν βαριέσαι...η μέρα τελειώνει...
Ίσως αύριο να είναι καλύτερα...

Αλληγορία

Καλησπέρα λευκέ ιππότη.
Άλλη μια φορά που γέμισες με αίματα την αστραφτερή σου πανοπλία.
Άλλη μια μέρα, λίγο ακόμα αίμα.
Σε θυμάμαι όταν είχες πρωτοέρθει εδώ...
Μόλις που είχες βγει στον έξω κόσμο...
Αστραφτερός,περήφανος, με οδηγούς την αγάπη και την δικαιοσύνη.
Σε θυμάμαι πριν σου διδάξουν τους κανόνες τους.
Πριν σε κάνουν σαν και αυτούς, πριν σου μουδιάσουν το μυαλό.
Είχες βλέμμα ευθύ ,μέτωπο καθαρό.
Θυμάμαι επίσης τον πρώτο σου φόνο.
Ένας φόνος που τότε δεν είχες καταλάβει ότι ήταν διπλός....
Γιατί εκείνο το βράδυ σκότωσες και την αθωότητά σου.
Είχες πανιάσει ολόκληρος. Δεν έφαγες για μέρες.
Ο δεύτερος ήταν πιο εύκολος.
Τον τρίτο τον επιζήτησες και τον απήλαυσες.
Σε αυτή τη σκοτεινή εποχή
σου είπαν πως το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο.
Σου είπαν πως τα ιδανικά είναι ξεπερασμένα,
πως η αγάπη πέθανε.
Σε έπεισαν πως για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο ,
πρέπει να καταπατάς, να αδικείς..
Σου έμαθαν να προσέχεις πρώτα τον εαυτό σου,
να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους και να τιμωρείς αυτούς που σε αμφισβητούν.
Τώρα στέκεσαι απέναντί μου και με κοιτάς με κενό βλέμμα.
Βλέμμα γεμάτο μίσος...
Αυτόν που μισείς αληθινά όμως, δεν μπορείς να τον εξαφανίσεις...
Θα είναι πάντα μαζί σου μέχρι το τέλος...
Μα γιατί υψώνεις το σπαθί σου;
Ξέρεις ότι αυτό δεν θα αλλάξει τίποτα....
Με πλησιάζεις...
Καθώς ετοιμάζεσαι να τελειώσεις την ζωή μου,
παρατηρώ ότι η πανοπλία σου φαντάζει πιο κόκκινη από ποτέ...
Αντίο σκοτεινέ μου φίλε...