Αυτό το τραγούδι

Business

Ξημέρωσε πάλι.

Γρήγορα, ντύσου,ξυρίσου ,πήγαινε για δουλειά.

Και αύριο ξανά από την αρχή.

Και ξανά και ξανά.

Ξέρεις πότε δεν περίμενα να μπεις σ αυτό το "κόλπο" όπως το ονόμαζες.

Σε θυμάμαι τότε με το μακρύ ατίθασο μαλλί σου, να κηρύττεις για την ελευθερία,

τα δεσμά των αφεντικών, την ισότητα, την λιτότητα.

Τότε δεν είχες αλυσίδες. 

Τότε η πανάκριβη λαμπερή γραβάτα σου,

δεν έσφιγγε τον λαιμό τόσο

που να θολώνει την σκέψη σου.

Θα τολμούσα να πω ότι τότε ήσουν,

(συγχώρεσε με για την απρέπεια)

ελεύθερος.

Θυμάμαι στην αρχή οι αλυσίδες αυτές σε βάραιναν.

Παραπονιόσουν συχνά για το πόσο σε περιορίζει αυτή η δουλειά.

Έλεγες ότι όταν φτάσεις ψηλά θα τ αλλάξεις όλα.

Θα κάνεις τον κόσμο πιο δίκαιο.

Πιο ελεύθερο.

Τώρα που έφτασες στην κορυφή,

τώρα που μας κοιτάς όλους αφ' υψηλού,

πες μου:

Ποιο είναι το σχέδιο σου;

Έχεις σχέδιο; 

Θυμάσαι ακόμα τι θα πει να είσαι ελεύθερος;

Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι εκτιμάς ακόμα την ελευθεριά.

Κάθε πρωί φόρας με όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,

την θηλιά γύρω από τον λαιμό σου.

Τώρα τα μαλλιά σου είναι κοντά,

το τζιν και η μπλούζα έχουν αντικατασταθεί μ' ένα πανάκριβο κουστούμι.

¨Ενα κουστούμι που σε κάνει να φαίνεσαι ανώτερος,

καλύτερος.

Ένα κουστούμι που σε συνδυασμό με το υπεροπτικό σου βλέμμα,

σκοτώνουν κάθε υποψία για ισότητα.

Μπορώ όμως να το δω στα μάτια σου,

η παλιά φλόγα σιγοκαίει μέσα σου,

όσο και να προσπαθείς να την σβήσεις είναι εκεί,

επίμονη,ανεξάρτητη,

ελεύθερη.

Όσο και να έχεις γίνει εργαλείο τους ,

όσο τυφλωμένος και να είσαι από την αίγλη

και την φθηνή λάμψη που σου προσφέρει η ζωή αυτή,

η φλόγα είναι εκεί κάθε πρωί ,

όταν πας να δέσεις την γραβάτα σου.

Είναι εκεί και σε ρωτάει το ίδιο ακριβώς πράγμα κάθε φορά:

"Γιατί φοράς κλουβί;"

Your door

Άλλη μια φορά χτυπώ την πόρτα σου.

Όπως τόσες στο παρελθόν.

Ο γνώριμος ήχος του κουδουνιού σου, 

κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει.

Δεν ξέρω αν είναι από χαρά ή από φόβο.

Φόβο για το τι θα αντικρίσω μόλις ανοίξει.

Βλέπεις ,έχω τόσο καιρό να σταθώ έξω από το κατώφλι σου.

Δεν θυμάμαι πόσο πάει από την τελευταία φορά.

Θυμάμαι όμως ότι ήταν παλιά, σε μακρινές καλές εποχές.

Τότε που υπήρχε ακόμα το "εμείς".

Τότε που ακόμα μου χάριζες το καταπληκτικό σου χαμόγελο.

Αυτό που με έκανε να ξεχνώ τα πάντα και απλά να σε κοιτώ ευτυχισμένος.

Θυμάμαι επίσης ότι αυτό ήταν το πρώτο που χάθηκε.

Μετά από αυτό ακολούθησε η κλειστή πόρτα.

Δεν άνοιγε πια για μένα .Με κρατούσε έξω.

Εκεί. Να κοιτώ πόσο εύκολα με κρατά μακρυά σου.

Και να με κοιτά και αυτή' χλευαστικά,υποτιμητικά,

αποδεικνύοντας μου πόσο αδύναμος είμαι.

Ύστερα και αυτή με τον καιρό ξεθώριασε.

Έφυγε μακριά (ή μήπως έφυγα εγώ;).

Τόσο μακρυά που δεν την έβλεπα πια.

Μέχρι προχθές.

Έπεσα πάνω της κατά τύχη.

Δεν την αναγνώρισα αμέσως.

Ένοιωσα όμως ότι είχε κάτι διαφορετικό απ' όλες τις άλλες πόρτες της ζωής μου.

Ανοιχτές ή κλειστές.

Όταν την κοίταξα καλύτερα, θυμήθηκα.

Γύρισαν όλα πίσω τόσο ζωντανά.

Το υπέροχο χαμόγελο,το φτερούγισμα της καρδιάς,

εσύ...

Μάζεψα όλο το κουράγιο που είχα,

ντύθηκα καλά,

αγόρασα λουλούδια,

και ήρθα να σου χτυπήσω την πόρτα.

Όλα είχαν πλέον ένα αίσιο τέλος.

Ήμουν πάλι εδώ, έτοιμος να σου χτυπήσω την πόρτα.

Θα μου ανοίξεις, θα σε πάρω αγκαλιά,

Θα φιληθούμε και ύστερα θα αναπληρώσουμε όλο τον χρόνο που χάσαμε.

Γιατί η αγάπη μας ,ακόμα και όταν ήμασταν μακρυά ήταν εκεί,

σιγόκαιγε σαν φλόγα στις ψυχές μας.

Έτοιμος.Χτυπάω.

Μου ανοίγεις.

Σου χαμογελάω με χαρά, περιμένοντας να μ αγκαλιάσεις.

Βλέπω τότε το πρόσωπό σου και αμέσως καταλαβαίνω.

Όχι μόνο δεν θα μ αγκαλιάσεις, όχι μόνο δεν μου χαμογελάς,

αλλά στέκεσαι εκεί ,με κοιτάς απορημένη και με ρωτάς ευγενικά ,

ποιος είμαι και αν μπορείς να με βοηθήσεις σε κάτι.

Τα πάντα γύρω γκρεμίζονται.Τα πάντα εκτός από το χαμόγελο μου.

Αυτό αλλάζει μορφή.Πλέον γελάει μόνο το στόμα.Ποτέ τα μάτια.

Σου λέω πως με έστειλαν να σου φέρω αυτά τα λουλούδια.

Ισχυρίζομαι ότι δεν ξέρω από ποιόν είναι.

Χαμογελάς, τα παίρνεις ,με ευχαριστείς και μου δίνεις ένα μικρό φιλοδώρημα.

Ύστερα η πόρτα κλείνει.Τόσο δυνατά, που δεν μ ακούς να σου ψιθυρίζω αντίο.

Τόσο απότομα που δεν βλέπεις τα δάκρυα που έχουν πλημμυρίσει το πρόσωπο μου.

Τrue love waits

Πίσω ξανά.

Να ξυπνώ μόνος.

Χωρίς τα ζεστά σου χάδια,

χωρίς το υπέροχο μισοκοιμισμένο πρωινό χαμόγελο που μου φτιάχνει την μέρα...

Πάντα μου κάνει εντύπωση, το πόσο εύκολα με κάνεις χαρούμενο όταν είσαι κοντά...

Το να φύγω χτες ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει...

Η τελευταία αγκαλιά δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ...

Σε θυμάμαι να έχεις συγκινηθεί (είσαι τόσο όμορφη όταν συγκινείσαι)...

Το μόνο που υπήρχε στο μυαλό μου από την στιγμή που σε άφησα,

ήταν πότε θα σε ξανασφίξω στην αγκαλιά μου

και πότε θα νιώσω τα ζεστά σου χείλη πάνω στα δικά μου.

Ακόμα αντηχεί στο μυαλό μου αυτή σου η φράση:

<<Απαίσια μέρη τα αεροδρόμια...>>

και όποτε κλείνω τα μάτια βλέπω ξανά και ξανά την ίδια εικόνα:

Εσένα ,με μάτια κόκκινα ,ώμους σκυμμένους

να κάθεσαι απέναντι από τις σκάλες που με παίρνουν μακριά 

και να μου συλλαβίζεις ψιθυριστά:

<<Και εγώ...>>

Θα σε περιμένω ...

Διαπίστωση #11

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων.

Αυτοί που οδηγούν τις εξελίξεις

και αυτοί που τις ακολουθούν.

Οι πρώτοι δημιουργούν ιστορία,

ενώ οι δεύτεροι, την κάνουν πραγματικότητα.

Αλίμονο σε όσους κοκορεύονται με σθένος ,

ότι ανήκουν σε μία από αυτές,

υποτιμώντας την άλλη.

Η ιστορία πήγαινε και θα πηγαίνει μπροστά,

μονάχα όταν υπάρχουν και αλληλεπιδρούν και οι δύο.

Ποτέ άλλοτε.

Διαπίστωση #10

Μα πότε θα συνειδητοποιήσουν όλοι αυτοί,

οι ενοχλητικοί, παντός είδους αναλυτές,

ότι πολλές φορές η απάντηση 

δεν είναι -ούτε καν- αντάξια της ερώτησης.

Διαπίστωση #9

Γιατί ο άνθρωπος να είναι τόσο αυτοκαταστροφικό ον;

Γιατί ακόμα και όταν η ευτυχία προσπαθεί να μας αγκαλιάσει,

την κλωτσάμε με μανία ,μην τυχόν και μας κατακλείσει;

Γιατί η μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπου είναι να έχει όσα ποθεί ;

Inner struggle

The time is finaly here.

All those years you were by my side.

You were always there to point the things that I hate,

the things that I detest ,

all those actions and behaviors that make me sick.

It was so easy for you to control me,

you could always conjure the right situations,

so that nothing fits in.

Now it's finally time to end it all.

This time you tried harder than ever to destroy this beautiful flower that I found.

You kept telling me that it has hidden thorns.

Thorns with poison that will kill me.

You tried to convince me that this flower is ugly,

and it's not for me.

"You will find only sorrow in it", you said.

But you didn't know 

that the moment you started accusing this little rose ,

it was the moment that you signed your doom.

From now on, you and I are in war.

Not only will I not listen to you,

but I will fight you with all my strength.

Till one of us is no more.

So, 

bring it on,

I am armed and ready.

May the winner finds peace.

Missing you...

Άλλη μια μέρα μακρυά .

Άλλη μια μέρα χωρίς να σ' αγκαλιάσω,

χωρίς να με φιλήσεις...

Πόσο θέλω κάθε φορά που με χαιρετάς,

να φωνάξω με όση δύναμη έχω: "Έλα εδώ!Έλα πίσω..."

Κάθε φόρα που μου λες ότι μ αγαπάς,

θέλω να σε πάρω την πιο σφιχτή αγκαλιά του κόσμου,

να σε φιλήσω και να σε κρατήσω εκεί,

μέχρι να μην έχω άλλη δύναμη.

Μου λείπει το άρωμα σου,

το άγγιγμα σου,

το γλυκό σου χάδι!

Μου λείπουν τα φιλιά σου,

τα αστεία σου!

Μου λείπει να σε κοροϊδεύω,

να με κοροϊδεύεις,

και να γελάμε μαζί.

Μου λείπουν οι εξυπνάδες σου,

μου λείπει το άγχος σου...

Κάθε φορά που σκέφτομαι πότε θα έρθεις ξανά πίσω,

εδώ στην αγκαλιά μου,

πότε θα πάμε εκδρομούλα ξανά ,

ή κάθε φορά που σκέφτομαι πότε θα σε ξαναγγίξω,

τρελαίνομαι!

Θέλω να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να έρθω εκεί...

Είναι ώρες που φοβάμαι πως ο χρόνος ίσως να σκοτώσει

ότι έχουμε.

Μετά όμως μιλά η καρδιά ,

και τότε ξέρω,

όλα θα πάνε καλά.

Γιατί με αγαπάς και σ' αγαπώ.

Και αυτό πολλές φορές ,είναι περισσότερο από αρκετό.

Διαπίστωση #8

Μερικές φορές η αγκαλιά μας είναι πολύ μικρή,

τα χέρια μας πολύ κοντά,

και τα πόδια αδύναμα,

για να βαστίξουν τα μεγαλεπήβολα όνειρά μας.

On a bridge

Νύχτα.Βροχή.

Κίνηση,αμάξια πάνω σε μιά γέφυρα.

Από κάτω της το κενό ,

ακόμα πιο κάτω κρύα ορμητικά νερά που αδημονούν να φτάσουν στη θάλασσα.

Πάνω στα κάγκελα της γέφυρας κάθεται κάποιος,τα πόδια του αιωρούνται στο κενό.

Φορά ένα ακριβό κουστούμι μαύρου χρώματος και μαύρα γυαλιστερά παπούτσια.

Δεν φαίνεται να τον ενοχλεί που τα πανάκριβα ρούχα του έχουν γεμίσει με την σκουριά της γέφυρας.

Ούτε φαίνεται να επηρεάζεται από την δυνατή βροχή που πέφτει πάνω του.

Πολλοί περαστικοί δεν τον παρατηρούν καν καθώς κρατιούνται γερά από τις ομπρέλες τους,

άλλοι ρίχνουν κλεφτές ματιές και απομακρύνονται γρήγορα.

Ό φίλος μας, ο Ε όμως τον βλέπει. Παρ' όλο που έχει μόλις σχολάσει από την ανιαρή και δύσκολη δουλεία του, αποφασίζει να τον πλησιάσει και να δει αν μπορεί να βοηθήσει κάπως.

Ε: ''Όλα καλά φίλε μου?''

Κος:" Ναι κύριε όλα μια χαρά.Αφήστε με να απολαύσω τις τελευταίες στιγμές μου." του απαντά με τρομακτική ψυχραιμία ο κύριος.

Ε:" Μα τι πάτε να κάνετε; Όλα τα προβλήματα λύνονται κύριε. Αυτό δεν είναι λύση!!Αφήστε με να σας βοηθήσω!" και τείνει το χέρι του προς το βρεγμένο.

Κος:''Δεν χρειάζομαι βοήθεια άνθρωπε μου!Ούτε έχω κάποιο πρόβλημα."

Ε:" Τι λέτε; Αφού είστε έτοιμος να πηδήξετε!"

Κος: "Αυτό είναι αληθές.Όμως δεν συνεπάγεται με το ότι έχω κάποιο πρόβλημα.Απλά είναι για το καλό όλων."

Ε:"Άνθρωπε μου δεν ξέρω τι σου είπαν ,αλλά είμαι σίγουρος κανείς δεν θα επωφεληθεί από τον θάνατό σας. Κατεβείτε από εκεί σας παρακαλώ", λέει και πλησιάζει να τον τραβήξει.

Κος:"Μα φυσικά και θα επωφεληθεί.Βλέπετε σήμερα ανακάλυψα κάτι που θα άλλαζε τον κόσμο μας.Ω ,τι αγενής που είμαι.Το όνομα μου είναι Πωλ.Είμαι χημικός.Δουλεύω για το κράτος."

Ε:''Τι μπορεί να είναι τόσο τρομερό που δεν θα θέλατε να το μοιραστείτε; Κάποιο είδος βόμβας; Κάποιος θανατηφόρος ιός;"

Κος:"Καμία σχέση κύριέ μου.Σήμερα ανακάλυψα κάτι που αν τεθεί σε εφαρμογή, θα σταματήσουν οι πόλεμοι, θα σταματήσουν οι διαμάχες, θα πάψουν οι άνθρωποι να τσακώνονται ,θα..."

Ε:"Μα αυτό είναι καταπληκτικό! Γιατί να θέλετε να αυτοκτονήσετε λόγω μιας τόσο λαμπρής ανακάλυψης;"

Κος:"Μα δεν με αφήσατε να τελειώσω. Μαζί με τα παραπάνω οι άνθρωποι θα σταματήσουν να διαφωνούν ,να ονειρεύονται να ελπίζουν.."

Ε:"ΤΙ είναι πια αυτό;Να ξέρετε με έχετε μπερδέψει πολύ! Γιατί δεν κατεβαίνετε από εκεί να μου το εξηγήσετε πιο διεξοδικά;"

Κος:"Δεν είναι κάτι σύνθετο.Είναι απλά ένα χημικό ,που αν χορηγηθεί στους ανθρώπους ,αυτοί παύουν να έχουν συναισθήματα και λειτουργούν πλέον μόνο με την λογική."

Ε:"Θε-θέλετε να μου πείτε ότι παύουν διασκεδάζουν, να λυπούνται , να νοιώθουν ευτυχισμένοι, χαρούμενοι;Παύουν να αποζητούν την αγάπη, την φιλία,την συντροφικότητα;"

Κος:"Ακριβώς."

Ε:"Πείτε μου και κάτι άλλο.Παύουν να αγαπούν;"

Κος:" Ναι κύριέ μου.Καλά καταλάβατε."Καθώς λέει αυτά σηκώνεται όρθιος στα κάγκελα κοιτά κάτω ,και δειλά σχεδόν ντροπιασμένα λέει: "Μάλλον δεν είναι καλή νύχτα για να χάσει κάποιος την ζωή του.Ίσως άλλη μέρα.Δεν συμφωνείτε;"

Ε:"Ασφαλώς." λέει ο φίλος μας, προσπαθώντας να σβήσει την φρίκη από το πρόσωπό του.

Κος:"Τι θα λέγατε να μου δώσετε ένα χεράκι να κατέβω;"

Ε:"Φυσικά.",απαντά και τον σπρώχνει στο κενό.

Χρόνος

Εγώ:"Γι' άλλη μια φορά νίκησες.
Πήρες ξανά κάτι που αγαπούσα μακριά!"
Κύριος Χ:"Μα πως γίνεται να θεωρείς ότι μπορείς να αγωνιστείς απέναντί μου;
Ακόμα και έτσι γνωρίζεις ότι αυτή είναι η δουλεία μου! Στο κάτω κάτω της γραφής,
εγώ το έφερα σ εσένα!"
Εγώ:"Γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί δεν μας αφήνεις στην ησυχία μας; Ποιος σου είπε ότι
σε χρειαζόμαστε εδώ;"
Κύριος Χ:" Κάλε μου φίλε ,εσύ μου το είπες όταν πονούσες, όταν η καρδιά σου δεν άντεχε μακριά της.
Μου το είπες ξανά όταν ήσουν εκεί μακριά από φίλους, χαμένος από τους συγγενείς και απλά περίμενες να επιστρέψεις. Με κάλεσες ξανά όταν ήσουν άρρωστος και αδημονούσες να γίνεις καλά. Η μήπως δεν τα θυμάσαι όλα αυτά;"
Εγώ:"Ίσως αυτές τις στιγμές να σε κάλεσα και να αποζήτησα την δύναμη σου. Όμως με τι αντάλλαγμα μου τα πρόσφερες αυτά; Πόσους έχεις πάρει μακρυά μου; Είτε με το ζόρι είτε με τον άλλο τρόπο, αυτόν που απολαμβάνεις περισσότερο, κάνοντάς τους να βαρεθούν κοντά μου;Γιατί δεν μας αφήνεις απλά εδώ μόνους, χωρίς αλλαγές χωρίς εκπλήξεις;"
Κύριος Χ: "Διότι αγαπητέ μου ,αν το κάνω αυτό θα αυτοκαταστραφείτε. Όσο παράξενο και αν σου φαίνεται ,η ζωή σας είναι ένα τίποτα χωρίς εμένα. Εγώ σας χωρίζω από την κόλαση και από τον παράδεισο.Είμαι το αλάτι της ζωής ,αλλά και το πιο πικρό ποτό της. Είμαι ένας εχθρός που μισείς και ένας φίλος που αγαπάς.Καταλαβαίνω τον θυμό σου απέναντί μου ,όπως άλλες στιγμές καταλαβαίνω την αγάπη σου.Τέλος φίλε μου θα σου πω αυτό και βάλτο καλά στο κεφάλι σου.Ήμουν και θα είμαι εδώ. Εγώ δημιούργησα τον κόσμο και εγώ θα τον καταστρέψω. Όχι από μίσος ,ούτε από αγάπη.Απλά αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Γι αυτό σταμάτα να κάθεσαι απέναντί μου και να με κατηγορείς.Αγκάλιασε το κομμάτι που σου χάρισα όταν γεννήθηκες και εκμεταλλεύσου το όσο μπορείς.Έτσι ώστε όταν το σώμα σου φύγει, η φήμη σου να μείνει εδώ, να με συντροφεύει έως την στερνή στιγμή του κόσμου."

Διαπίστωση #7

Τις στιγμές που βιώνουμε την πρώτη μας "αγάπη",

τον πρώτο μας "έρωτα", νοιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

Πιστεύουμε πως με ένα μικρό άλμα μπορούμε να απογειωθούμε και να αγγίξουμε το φεγγάρι,

νοιώθουμε, όμορφοι ,δυνατοί ,πλήρεις....

Όμως με την ολοκλήρωση του κύκλου της και τον θάνατό της ,

έρχεται το αληθινό μάθημα:

Η πρώτη αγάπη, μας διδάσκει ,

πως όλοι, μα όλοι, είμαστε ευάλωτοι.

Πολύ σημαντική απόδειξη ,για όσους περηφανεύονται ως άτρωτοι.

Eiffel

 Θυμάμαι ,πως φάνταζε από εκεί κάτω ο μεταλλικός γίγαντας.

Την πρώτη φορά που τον είδα, ένοιωσα δέος.

Τόσο μεγάλος και επιβλητικός ,

στεκόταν εκεί στα τέσσερα μεταλλικά του πόδια,

στο κέντρο του πολιτισμού αυτού του κόσμου,

να μας θυμίζει περήφανος τις ικανότητες του ανθρώπου...

Όμως όσο δέος και αν ένοιωθα,

ο πελώριος αυτός γίγαντας, δεν ήταν για μένα παρά ένα κενό κουφάρι,

απαξιωμένο ,χωρίς ίχνος τέχνης και πολιτισμού.

Μια απόδειξη ,ότι ο άνθρωπος δεν έχει ως προτεραιότητα την βοήθεια όσων πεινάνε,

την διδασκαλία των αμόρφωτων, ούτε την προώθηση των ιδεών.

Αυτός ο γίγαντας είναι χρόνια τώρα εκεί να μας υπενθυμίζει,

ότι ο άνθρωπος έχει ως υπέρτατη αξία,

την επίδειξη.

Souls apart

Θυμάμαι το τότε...

Πως οι σπίθες των ψυχών μας έσμιγαν και έφτιαχναν μια φλόγα ,

τόσο δυνατή ,τόσο λαμπρή που καμιά άλλη δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της.

Έλαμπε τόσο βαθιά που επέτρεπε να βλέπουμε ο ένας το βάθος της ψυχής του άλλου...

Θα ορκιζόμουν ότι αυτή η φλόγα θα κρατούσε για πάντα ,

θα ήταν πάντα εκεί να μας φωτίζει ,

στις δύσκολες και στις καλές στιγμές.

Θυμάμαι ήταν τόσο δυνατή που μερικές φορές μας έκαιγε την καρδιά.

Νομίζω ακόμα μπορώ να δω επάνω μου τα παλιά εκείνα εγκαύματα.

Πλέον όμως οι σπίθες αυτές έχουν χαθεί

ή έχουν αλλάξει τόσο, που δεν σμίγουν μεταξύ τους.

Πόσο θα λαχταρούσα να δω την ψυχή σου άλλη μια φορά...

Να νιώσω ξανά αυτή τη γνώριμη γαλήνη.

Χτες επιχείρησα να το κάνω μετά από πολύ καιρό.

Πραγματικά προσπάθησα μες στα σκοτάδια ,

να δω, να σε νιώσω...

Ήταν τόσο δύσκολο ,χωρίς το φως και την ζεστασιά εκείνης της φλόγας.

Τελικά κατάφερα να δω, μπόρεσα να φτάσω εκεί ακόμα και χωρίς το φως.

Δυστυχώς όμως όταν αντίκρισα την ψυχή σου, δεν την αναγνώρισα.

Είχε αλλάξει τόσο πολύ...

ήταν τόσο ξένη και ρηχή που με έκανε να αναριγήσω...

Ίσως πάλι να άλλαξα και εγώ, ίσως...

Τώρα το μόνο που μένει είναι αυτά τα μαύρα σημαδάκια...

εγκαύματα, μιας εποχής μακρινής,

παλιές αναμνήσεις μιάς άλλης ζωής με άλλες ψυχές,

μιά κληρονομιά μιας ιστορίας ,που φαντάζει τόσο ξένη,

σα να μην υπήρξε ποτέ.

The only moment we were alone

It was only then that we understood.

There, on the boat to heaven,

Sitting and waiting for afterlife,

watching all our happy moments,

all our kin ,all our sins,

mixed in the water under us.

There, at the edge of time ,

death gave us the perfect lesson.

The world wasn't spinning for us.

We were not something distinct,

we were not as special as we thought.

Most important of all ,we weren't the center of this world.

It was only in this boat that we saw the truth

so bright that it almost blinded us.

It was then, when we understood,

that all that mattered was to be united and carring.

Just then, the only moment we were alone...

A piece of me

Πάλι χαμογελάω ενώ τσακωνόμαστε. Πάλι θεωρείς ότι το βλέμμα μου αυτό κρύβει αδιαφορία.

Πόσο λάθος είσαι , μακάρι να μπορούσες να δεις πίσω από αυτό το χαμόγελο ,

ότι απλά κρύβεται η γαλήνη , η σιγουριά ,η νηνεμία.

Είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλώ.

Ούτε εγώ θα καταλάβαινα αν βρισκόμουν στην δική σου θέση.

Έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Πόσο θα θελα να ξέρεις ότι το χαμόγελο αυτό,

δεν έχει να κάνει με ειρωνεία, με αδιαφορία , ούτε καν με αγανάκτηση.

Το χαμόγελο αυτό είναι σιγουριά και τίποτε παραπάνω.

Είναι η γνώση ότι όσο και αν τσακωθούμε ,

όσο κι αν οι εικόνες μας, τσαλακωθούν στα μάτια του άλλου,

όσο κι αν ο σκοτεινός μας εαυτός παρουσιαστεί σε όλο του το μεγαλείο,

εγώ θα σ αγαπάω ,

και εσύ όμως θα μ αγαπάς.

Θα σε νοιάζομαι και θα με νοιάζεσαι.

Είναι κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν αλλάζει. 

Ο χρόνος και ψυχές μας το επέλεξαν αυτό, καιρό πριν.

Ποια είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ που μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;

Μπορεί το φτερό να πάει κόντρα στον άνεμο;

Μπορεί η καρδιά να μην αναθαρρεί όταν συναντά ένα χαμένο κομμάτι της;

Διότι ένα κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει, καθώς και εγώ έχω ένα κομμάτι της δικιά σου.

Μπορεί όλα να φαίνονται μαύρα μπορεί να είναι στιγμές που δεν θες να με δεις,

ίσως να υπάρχουν ώρες που δεν θέλω να σ ακούσω,

μα σου ανοίκει ένα κομμάτι μου, και αυτό είναι αρκετό για να με κάνει κάτι τέτοιες ώρες,

να χαμογελώ.

No comment

 Ding Dong ,Ding, Dong...

Οι καμπάνες χτυπούσαν αργά και ρυθμικά εκείνο το μεσημέρι.

Πολύς κόσμος στο κοιμητήριο... Ήταν σχεδόν σαν να γινόταν κάποια δεξίωση.

Σχεδόν.

Όλοι καλοντυμένοι, λουλούδια παντού, νέοι και παιδιά που συζητούσαν,

άνθρωποι που αγκαλιάζονταν.

Έλειπε όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό των δεξιώσεων.

Έλειπε η χαρά, η αγαλλίαση ,έλειπε το χαμόγελο.
Τα πρόσωπα όλων έμοιαζαν χλομά, λίγο πιο ζαρωμένα, 

σαν χτυπημένα από ένα αόρατο χέρι.

Στο βάθος από μια μεγάλη ξύλινη πόρτα ξεπροβάλλουν τέσσερις άνδρες με μαύρα κουστούμια.

Φέρουν στους ώμους τους ένα μακρόστενο ξύλινο, όμορφα σκαλισμένο κουτί.

Ένας σε κάθε γωνία του.

Και οι τέσσερις είναι ανέκφραστοι.

Βλέποντας τους, θα μπορούσες να πεις ότι μεταφέρουν κάτι πολύ συνηθισμένο.

Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

Μέσα στο "κουτί" αυτό κείται μια γυναίκα 38 χρονών...

Βλέπετε πήγαινε να κάνει τάμα ,για την επιτυχία της κόρης της στις εξετάσεις,

όταν ένας ανεύθυνος  της έκοψε το νήμα της ζωής με το αυτοκίνητό του.

Η γυναίκα "έφυγε" ακαριαία. Δίχως γιατί ,χωρίς εξηγήσεις ,χωρίς τίποτα. Απλά έφυγε.

Πίσω στο κοιμητήριο. 

Μόλις βλέπει ο κόσμος το φέρετρο, ακούγεται μια φωνή από το πλήθος,

Τόσο δυνατή , βαθιά και πνιγμένη στα δάκρυα, που σπαράζει τις καρδιές όλων των παρευρισκόμενων:

<< Που σε πάνε κόρη μου;!;>>

Αν κάποιος ταλαντούχος ζωγράφος επιχειρούσε ποτέ να ζωγραφίσει το παράπονο,

Θα το απεικόνιζε, με την έκφραση του προσώπου, αυτής της γυναίκας που κλαίει και οδύρεται.

Πλέον όλο το πλίθος κλαίει. 

Εξαιρετικά σπάνιο για μια κηδεία, καθώς πάντα υπάρχουν κάποιοι που συγκρατούνται,

ή κάποιοι που δεν τους αγγίζει.

Όχι σήμερα όμως....

Πίσω από το ΄φέρετρο ακολουθούν τρεις φιγούρες που τις υποβαστούν.

Είναι αυτοί που άφησε πίσω της η άμοιρη γυναίκα.

Ένας σύζυγος και δύο κόρες.

Και οι τρεις είναι σαν φαντάσματα. Κάτασπροι δίχως ίχνος ζωής στα πρόσωπά τους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν ζουν. Απλά υπάρχουν.

Η τελετή τελειώνει και το φέρετρο οδηγείται προς τον τάφο.

Ένας άντρας από το πλίθος κοιτά στον καθαρό ουρανό και ψιθυρίζει:

<<Πως μπορείς να επιτρέπεις κάτι τέτοιο; Γιατί; Που είναι η δικαιοσύνη Σου;>>

 Ο ουρανός δεν απαντά...

Το φέρετρο τοποθετείται κλειστό στον τάφο.

Ο σύζυγος γρυλίζει μες στον οδυρμό του :<<Αφήστε με να την δω!!>>,

ενώ παλεύει να ελευθερωθεί από τους δύο άντρες που τον βοηθούσαν να στέκεται όρθιος.

Παρόλο που είναι μισός από τον καθένα τους ,με δυσκολία τον συγκρατούν.

Οι δύο κοπέλες κλαίνε ,και φωνάζουν μπερδεμένα λόγια ,

το μόνο που ξεχωρίζω από αυτά είναι η λέξη "όχι", 

την οποία επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά ,κάθε φορά δυνατότερα από την προηγούμενη.

Ο κόσμος τις ακολουθεί στον θρήνο...

 Εγώ τι κάνω; Εγώ απλά παρατηρώ. Κάποιος πρέπει να γράψει γι' αυτή την αδικία...

Ο ξερός ήχος του φτυαριού κυριαρχεί τώρα.

Το χώμα πέφτει βαρύ πάνω στο φέρετρο και κλείνει τον τάφο.

Κάποιοι λένε ότι η ψυχή της αναπαύτηκε ,κάποιοι άλλοι ότι πήγε κάπου καλύτερα.

Οι περισσότεροι άπλα σιωπούν.

Καθώς ο κόσμος φεύγει , παρατηρώ ότι όλοι φεύγουν διαφορετικοί ,σαν κάτι να τους λείπει...

Ίσως να είναι ένα κομμάτι της πίστης τους, που ενδεχομένως θάφτηκε σήμερα στο χώμα,

μαζί με την αδικοχαμένη γυναίκα.

Haunted by "ghosts"

It's finally the time of the day.

"Your" time of the day.

The time to shed the cloak that hides the true you.

Let them out.

Your little "ghosts" as you call them.

You waited all day for this,

it's time to let them party, take over all your existence ,and be fed by you.

It's time to let them drag out, all the things that you keep away from the world,

hidden in the depths of your mind...

Oh! You are so scared of them...

You know that if someone found out about these ghosts,

you would lose them ...or so you think ...

You also hope that everyone has some kind of ghosts...

It would have been so much easier to carry this burden ,if you knew so...

The part that scares you the most,

the part that makes you tremble with fear,

is that a part of you is proud of them.

A part of you ,loves them like his children.

A part of you couldn't bear the loss of them...

You must go now, I see...

They are calling you to dance with them...

So many times you said you will stop feeding them,

but deep inside you ,you know the truth,

if you did so , you would also die from starvation,

cause they are an integral part of you.

So you give them your hand 

and start dancing like there is no tomorrow...

You give them your soul with all your heart ,
hoping that you'll have the strength to bury them again,

until tomorrow comes... 

It's sad that you never thought of accepting them fully. It's sad that you never saw them for what they trully are.

Lost wings

Τότε ήταν ακόμα νωρίς...

Τα φτερά δυνατά ,οι ελπίδες ακόμα δυνατότερες.

Τότε ξέραμε ότι μπορούμε να πετάξουμε να φτάσουμε ψηλά.

Βλέπαμε πέρα από τα μολυβένια όνειρα και τις μουντές μέρες.

Τότε ο καιρός δεν μας φόβιζε, o άνεμος ήταν φίλος μας.

Ακόμα δεν ξέραμε. Δεν είχαμε "εκπαιδευτεί".

Μετά όμως μας έδειξαν.

Μας είπαν πως τα φτερά μας είναι

χάρτινα και θα σκιστούν ,

μας είπαν πως θα πέσουμε και θα χαθούμε.

Μας είπαν πως τα όνειρα μας ανήκουν στο χώμα.

Μας δίδαξαν τον φόβο, 

μας έδωσαν να γευτούμε τον πόνο

και μετά μας είπαν πως το μόνο που χρειάζεται

για να είμαστε καλά είναι να τα κόψουμε.

Έτσι πήραμε το πριόνι, και τα διαλύσαμε.

Τα κομματιάσαμε με μίσος.

Μείναμε στο χώμα να κοιτάμε τον ουρανό με φόβο
καταδικασμένοι στην ίδια μοίρα με τους "δασκάλους" μας.

Μείναμε εκεί, αγκαλιάζοντας την υψοφοβία μας,

πολύ μικροί και αδύναμοι να κάνουμε την διαφορά.

Άλλη μια γενιά του ουρανού ,να σέρνεται στον βούρκο.

New Age

Today I dreamt the world after us...

The streets were empty ,there wasn't any noise,

our mechanical devices were laying silent in the roads,

like dead gods forgotten long ago.

The power our nation once possessed,

had left no trace...

Only silence and rust...

Our once great civilization has left their ugly scars in the land,

like a plague that nature finally pushed away.

I saw the wild take over our cities ,

with its bright colors standing tall and proud ,

over our once accommodating dull buildings...

I saw the animals running free all over the place ,

eating near the machines that used to kill them.

At first the world looked so empty,

this kind of silence scared me ,

I thought ,I could feel death around...

Given time , I finally understood,

it was not death that was lurking...

It was the triumph of life ,

Earth had finally won the battle over the one animal

that tried to abuse Her...

At last, after so many thousands of years,

balance and peace have been restored.

The times, they are a changin'

Όλα ήταν έτοιμα . Τα φώτα ,ο ήχος ,το κοινό.

Πήρε την φυσαρμόνικα του , ο πιο πιστός του φίλος,

όπως την αποκαλούσε, και ανέβηκε στην σκηνή.

Δεν χρειάστηκε να πάρει μια βαθιά ανάσα όπως έκανε χρόνια πριν.

Πλέον δεν είχε το παραμικρό άγχος.

Τόσα χρόνια εκεί πάνω είχε συνηθίσει.

Mάλιστα κάποιος θα μπορούσε να πει ,ότι είχε βαρεθεί.

Ξεκίνησε με ένα από τα πρόσφατα τραγούδια του.

Σήμερα δεν θα έπαιζε κανένα από τις παλιές του επιτυχίες.

Το κοινό του τον είχε προσβάλει.

Είχαν πει ότι τα καινούρια τραγούδια του ,δεν έχουν ψυχή.

Τώρα ήρθε η ώρα να τους τιμωρήσει.

Άλλωστε ποιος είχε το δικαίωμα να κρίνει Αυτόν;

Ήταν ο βασιλιάς στο είδος του και ήξερε να το δείχνει.

Είχε όμως ξεχάσει, ότι ο βασιλιάς χωρίς υπηκόους είναι ένα τίποτα.

Έτσι "ξόδεψε" όλο τον χρόνο του εκεί πάνω ,

παίζοντας μουσική  με ένα τρόπο που δεν θύμιζε σε τίποτα

αυτόν, που το κοινό χρόνια πριν είχε διαλέξει να κάνει βασιλιά του.

Πλέον ήταν ένας παραφουσκωμένος από περηφάνια ανθρωπάκος,

που καθόταν σε ένα θρόνο που θα έπρεπε να είχε αφήσει χρόνια πριν.

Ένα ζαρωμένο άψυχο σώμα ,που δεν έχει κάτι να πει,

ανάξιο να αγγίξει τις ψυχές μας,

μονάχα μια παραμορφωμένη σκιά του παρελθόντος.

Human being

Σας προκαλώ να σκεφτείτε αυτό:

Έστω μία στιγμή στην ιστορία

που ο άνθρωπος έκανε κάτι καλό για την φύση,

χωρίς πρώτα να έχει προξενήσει αυτός το πρόβλημα,

και χωρίς αυτός να έχει κανένα όφελος.

Αυτή η απλή ερώτηση μας βοηθάει να καταλάβουμε,

τι κάνει τον άνθρωπο τόσο διαφορετικό

από όλα τα πλάσματα του πλανήτη μας.

Δεν είναι η νόηση του ,

είναι η συνεχής ανάγκη του, να παίρνει

χωρίς να επιστρέφει τίποτα πίσω.

Όλες οι ανακαλύψεις μας, τα επιτεύγματά μας,

έχουν σκοπό να ικανοποιούν εμάς και μόνο,

ούτε μια σκέψη για βοήθεια σε έναν κόσμο που μας προσφέρει τόσα.

Ένας καρκίνος που τρώει αργά και βασανιστικά τον κόσμο.

Και τίποτα παραπάνω.

Διαπίστωση #6

Τι ευλογία όταν τα προβλήματα σ'έχουν περικυκλώσει,

και δεν έχεις να πας ούτε πίσω ούτε μπροστά,

να μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου,

και να πάς πάνω από αυτά.

Just sands of time

Look at the sky tonight...

What do you see?

Do you feel the magic that is gone?

Can you remember when you let your innocence die?

Of course not...it was too long ago...

Do you have any memories of the days before everything turned to grey?

Now the stars are just lights in the sky ,distant suns.

Now you know good almost never prevails..

And there are no heroes...

Do you remember how it felt when our dreams died?

Do you even contemplate of what the word "dream" means?

How I wish we could still have a glimpse of those days...

You know purity once meant something...

There were days that we helped each other

just for the feeling of doing something right.

When was the first time that you understood that it's easier to fake it

than really feel something?

When was the first time that you didn't hesitate

to crush someone else's dreams just to have fun?

When did you understand that all that matters is you?

Only you...the world is just a mean to help you achieve your goals...

I think all these started when you learned

that we all are nothing more than dust ,

laying  in the desert of time... 
Waiting to be blown away...

The end of all the miracles

Today the sky is crying,

today we all lost our goal,

we all lost our faith.

Today the shiny  armor of the white knight

shines no more.

Today we can say that this is the end.

All the miracles of the world

have no use anymore.

Everything we fought ,

everything we died for,

has no meaning.

All the magic is lost,

No more things to learn,

No more lessons to take.

Today all creation is crying.

For the wicked king is dead.

What's the purpose of good,

when there is no evil to fight?

Today the whole world is painted only in white.

What a dull colour, without some black

to contradict...

The Greek Reality

Fear leads to anger.

Anger leads to hate.

Hate leads to suffering.-Master Yoda

For you fed us with lies ,

that gave birth to fear.

I hope you are ready,

to face the consequences.

No help is expected.

Besides, in our times,

everyone must carry his own corpse.

The era of judgement draws near.

This is the final countdown.

Get your throats ready.

For the gallows.

End of all hope- by Nightwish

 It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

No will to wake for this morn
To see another black rose born
Deathbed is slowly covered with snow


Angels, they fell first but I'm still here
Alone as they are drawing near
In heaven my masterpiece will finally be sung

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

Wounded is the deer that leaps highest
And my wound it cuts so deep
Turn off the light and let me pull the plug

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence

Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with birth

This is the birth of all hope
To have what I once had

It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me

It is the end of all hope
To lose the child, the faith

End of all hope

COMMENT: At the beginning of the new day ,

the men marched to their freedom or to their death ,

 nothing could stop their furry,

they marched without fear, 

for now, they were free of hope...

Διαπίστωση #5

Όταν άλλος ένας κύκλος της ζωής σου κλείνει ,

αντιλαμβάνεσαι γι' άλλη μια φορά,

πως ο μόνος πιστός, αληθινός και παντοτινός φίλος,

είναι η μοναξιά σου.

A unique occupation

Και τότε τον είδε.
Καλοντυμένο ,με ένα επίσημο κοστούμι ,όλος στα μαύρα ,να του χαμογελά.
''Καλησπέρα ,φίλε μου.'' είπε και του χάρισε ένα από τα πιο ζεστά χαμόγελα που είχε δει.
''Νομίζω ξέρεις γιατί είμαι εδώ.'' συνέχισε.
''Φυσικά!'' απάντησε και αυτός ανταποδίδοντας το χαμόγελο, και πρόσθεσε, ''δεν σε φανταζόμουν τόσο καλοντυμένο. Πρέπει να έχεις πολύ πέραση στις γυναίκες!''
''Ναι, θα έλεγα ότι οι περισσότερες πεθαίνουν να με γνωρίσουν'' είπε εύθυμα.
''Απ' ότι βλέπω δεν σου λείπει το χιούμορ'' είπε ,''λοιπόν ,τι πρέπει να κάνω;''
''Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση φίλε μου'' είπε και κάθισε δίπλα του.
''Ξέρεις σκεφτόμουν μήπως πρέπει να παραιτηθώ μια από αυτές τις μέρες. Θα μπορούσε να γίνει και σήμερα.''
Τότε ο άντρας σκοτείνιασε και απάντησε σοβαρά '' Δεν νομίζω ότι σήμερα είναι η μέρα. Ήρθες εδώ για μια δουλεία. Δεν μπορείς να την αφήσεις στην μέση. Δεν θα ήταν πρέπον.''
Ο τύπος με το κουστούμι παραξενεύτηκε και ξέσπασε σε γέλια. ''Ε ,αυτό δεν το περίμενα ποτέ!'' είπε σχεδόν δακρυσμένος από τα γέλια.
''Κι όμως θα έπρεπε'', του απάντησε σοβαρά ο άντρας. ''Βλέπεις αν παραιτηθείς θα έχουμε πρόβλημα. Ξέρεις έχω κανονίσει κάποια θέματα και δεν θα μου άρεσε να τα αναβάλλω.''
''Ναι... καταλαβαίνω..Η Ρόζαλιντ, σωστά?''
''Ακριβώς φίλε μου!'', είπε ο άντρας , έχοντας ένα γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. ''Ξέρεις μου το χρωστάς, μετά από εκείνο.'' πρόσθεσε.
Ο καλοντυμένος σηκώθηκε όρθιος ,με τα χέρια του καθάρισε το κουστούμι του , κοίταξε τον άντρα στα μάτια και είπε ,με το εύθυμο και ζεστό ύφος που τον χαρακτήριζε
''Δεν σου χρωστάω τίποτα. Αυτά ξέρεις ,είναι αποφάσεις του μεγάλου. Εγώ απλά εντολές εκτελώ.
Καταλαβαίνω όμως. Θύμισε μου όμως πόσα χρόνια πάνε?''
Γι άλλη μια φορά το πρόσωπο του άντρα σκοτείνιασε. Φάνηκε σαν να γέρασε δέκα χρόνια σε μια στιγμή.
''Πέντε.'' είπε. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο. Τα υπόλοιπα τα γνώριζαν και οι δύο καλά.
Ο κουστουμάτος ξαναέκατσε στην βαθιά πολυθρόνα ,δίπλα του και είπε:
''Τι θα έλεγες να μοιραστούμε ένα ποτηράκι κρασί ,και ύστερα να κάνω την δουλειά μου?''
''Πολύ καλά''είπε ο άντρας ,και βιάστηκε να γεμίσει τα ποτήρια ,χωρίς να μπορεί να κρύψει την ανυπομονησία του.
''Μια πρόποση ,ίσως;'' είπε, μόλις του γέμισε το ποτήρι και σήκωσε το χέρι του ψηλά προς τον άντρα.
''Στην Ρόζαλιντ'' ,και σήκωσε και αυτός το ποτήρι του.
Ύστερα ο μαυροντυμένος άντρας με το κουστούμι σηκώθηκε και πήγε να πιάσει το χέρι του .
Για μια στιγμή ,αυτός ,ενστικτωδώς,τραβήχτηκε. Αμέσως όμως το μετάνιωσε και του το έσφιξε γερά.
Το άλλο πρωί τον βρήκαν μόνο του , νεκρό , με δυο μισοτελειωμένα ποτήρια κρασί στο τραπέζι μπροστά του και ένα παγωμένο ,αλλά γαλήνιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Aλληγορία #2 : About heroes...

High up again. On that tall building,watching the world from above,

searching for someone that needs or wants to be saved.

One more empty night, full with rescues of strangers.

But who will save him?

There ,alone on the tarrace fighting his loneliness with some action,

trying to fill his head with other emotions than the one killing him.

He was there for them. Every time they needed him,

but no one was ever there for him.

He just had to survive.

On his own,without a friendly hand to hold his, when he was afraid.

Cause he was really afraid, day by day the cold black shadows of loneliness, were heavier on his soulder.

He was just waiting for the night to come ,to hold him tight, to cover his inner bleeding, to give him some action,

so that his pain will go away.

But the pain always comes back ,stronger ready to tear him to pieces.

All he wanted was to have a soulmate. Someone to share his gift ,and take away his pain.

Someone to kill his shadows.

But tonight ,same as all the other nights before this one, he stands up there, alone...

waiting for someone to call for help... waiting for some action...

knowing that there is nothing else to do,

there is nothing that will make things better,

cause heroes...always end up alone.

Old man's friend

Βράδυ , ένα ζεστό σπιτικό και δύο άντρες που κάθονται δίπλα δίπλα μπροστά στο τζάκι.
Ο ένας είναι ζαρωμένος ,εμφανώς χτυπημένος από τον χρόνο...τον αιώνιο εχθρό και φίλο του ανθρώπου.
Ο άλλος φαίνεται φρέσκος. Μόλις που έχει ξεκινήσει να βαδίζει στο μονοπάτι που ονομάζουμε ζωή. Το βλέμμα του είναι όλο έκπληξη και χαρά. Σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά του ένα μυστικιστικό θέαμα. Κοιτά γύρω του με χαρά βλέποντας όσα θα ήθελε...Ιππότες ,άλογα,ένδοξες μάχες, πριγκίπισσες..Για αυτόν όλα έχουν λίγη μαγεία μέσα τους, όλα έχουν κάποιο σημαντικό ρόλο.
Αντίθετα ο ηλικιωμένος κοίτα στο τζάκι αφηρημένος ,ονειρεύεται μια άλλη ζωή ,πολλά χρόνια πίσω...Γι αυτόν δεν υπάρχει τίποτα άξιο σημασίας στο δωμάτιο αυτό, πέρα φυσικά από τον εγγονό του.
Τι λυπηρό που δεν μπορεί να δει την παλιά σκουριασμένη καρέκλα ως το άλογο ενός ιππότη...Τι κρίμα που η αθωότητα του ,τον παράτησε με τα χρόνια αφήνοντάς τον εκεί, μπροστά από το τζάκι να αναπολεί στιγμές, που ο παλιός καλός του φίλος και γνώριμος εχθρός δεν θα επιτρέψει ποτέ να επιστρέψουν.
Το μόνο που μένει σε αυτό το παλιό γερασμένο κορμί ,είναι να κοιτά εκεί, στο τζάκι και να ονειρεύεται, μέχρι που, ο φίλος του ,θα γυρίσει να τον πάρει μακριά, εκεί που οι αναμνήσεις, ίσως να είναι κάτι παραπάνω...

Διαπίστωση #5

Ποιος θα μπορούσε να διαγράψει τις αναμνήσεις του,
με αντάλλαγμα λιγότερο πόνο,
χώρις να σκεφτεί, ότι στιγμές που ξεχνάς
είναι ο χρόνος που πέταξες στα σκουπίδια;
Πόσο εύκολο είναι να κατανοήσουμε,
πως ότι μας πληγώνει,
μας κάνει αυτό που είμαστε;

Vereinsamung

One more night of loneliness...

One more night that his own existance haunts him...

Someone once told him, that he would be a very important person one day.

That everybody would love him...everybody would like him...

There were days, that he trully believed these words.

Now those days are far behind.

Eventually, he came to understand.

Noone will like him.

Noone could ever want his company.

His uglyness is not something that he can overcome just by showcasing his character.

He once believed that being good,

being caring,being fair, being interesting,

was much more important than being beautiful.

Now he knows that he couldn't be more wrong.

Beauty is bliss.For you can do almost anything if you have it.

You can convince someone that you are a good man ,

you can convince him that you are important ,

you can convince him for almost anything.

No matter if you lie. 

Because lies, are so easily believed

when you have the beauty on your side.

Now he sits all alone once again;

in the same chair that he sat all those lonely evenings,

gazing at the stars and hoping that one day,

someone , a very special someone, would love him.

But he knows that such a thing will never happen.

For who could ever learn to love a beast?

Διαπίστωση #4

A war is not won by anyone.
Just one of the two sides at the end of it,
is in the position to believe,
that all those things that the war took away,
all those people murdered,
all those pieces of civilization destroyed, were worth the effort.
Now tell me, is this picture worth the effort?