Σε όλους εσάς:
Που (ξε-)πουλήσατε το μέλλον μου,
που δολοφονήσατε τις ελπίδες μου,
για να γεμίσετε την σάπια κοιλιά σας.
Ναι, για εσάς μιλάω,
που πετάξατε τα νιάτα αυτού του κόσμου στα σκουπίδια,
που δέσατε με χειροπέδες τις φιλοδοξίες μας,
κάνοντας μας σκλάβους της μιζέριας.
Όλοι εσείς να ξέρετε,
μπορεί να έχασα την δουλειά μου,
να εγκατέλειψα τους στόχους μου,
με σκοπό απλώς την επιβίωση,
αλλά δεν σκεφτήκατε ποτέ,
ότι η αδηφαγία σας,
μου στέρησε και κάτι πιο σημαντικό:
την ελπίδα.
Τώρα δεν έχω να ελπίζω,
δεν έχω να περιμένω την εκπλήρωση των ονείρων μου,
δεν έχω στόχους να κάνω οικογένεια
(μα ποιος θα τολμούσε να σκεφτεί το οικονομικό της αντίκτυπο),
δεν έχω όνειρα.
Η ζωή είναι πιο απλή τώρα.
Ζω -υπάρχω- δίχως φόβο, δίχως ελπίδα.
Έχω μονάχα αυτά τα χέρια,
σκληρά και δυνατά από τις περιστασιακές δουλειές (ή μήπως δουλείες)
Δύο χέρια, που εξυπηρετούν μονάχα δύο σκοπούς:
Να βγάζουν με κόπο το ψωμί μου,
και όταν έρθει η ώρα,
να τυλιχθούν στον απαλό,
καλοβολεμένο, αρχοντικό λαιμό σας.
