Λερωμένες ψυχές

Και είναι κάτι μέρες που θες να φωνάξεις!

Από χαρά ή από λύπη.

Να ουρλίαξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, μέχρι τα πνευμόνια σου αδειάσουν από αέρα!

Να εκφράσεις όσα νιώθεις!

Να πεις σ' αγαπώ,

Να πεις ευχαριστώ,

Να πεις άντε στο διάολο!

Να ερωτευτείς και να τσακωθείς.

Ν' αραδιάσεις τις σκέψεις σου και να παλέψεις με αυτές μία προς μια,

μπροστά σε όλους.

Χωρίς δεύτερη σκέψη,

χωρίς τη πρέπουσα συμπεριφορά.

Ν' αδειάσεις τα μέσα σου και 

να αρχίσεις ξανά από την αρχή.

Όμως τα κρατάς.

"Δεν είναι πρέπον" λες.

Και τα μαζεύεις,

τα κάνεις ένα τεράστιο σωρό

και τα καταχωνιάζεις σε κάθε πιθανή τρύπα του υποσυνειδητού σου.

Και οι στοίβες μέσα σου, μεγαλώνουν και σε αλλάζουν.

Γίνονται βουνά που καταστρέφουν ότι υπάρχει γύρω τους.

Και εσύ,

εσύ φουσκώνεις για να τα χωρέσεις.

Γεμίζεις με αέρα , πετώντας έξω την ουσία σου,

καθώς δεν χωράει εκεί πια.

Και έτσι λερώνεις το σώμα σου με απωθημένα.

Ένα στη πλάτη, ένα στο χέρι

και άλλο ένα, καινούριο, στη γάμπα.

Σημάδια από κρυφά, εσώψυχα, απωθημένα ,

που απλά σε βαραίνουν και σε κρατούν πίσω.

Μέχρι που έρχεται μια μέρα που δεν υπάρχει χώρος πια.

Εκεί μικρέ μου τι κάνεις;

Τα πετάς όλα και αρχίζεις από το μηδέν, ή απλά κλείνεις τα μάτια σου και με ένα δάκρυ,
 σκας;

Υ.Γ. Μπορεί ο κόσμος να μη τελειώνει με πάταγο, 

        αλλά πολλοί άνθρωποι τελειώνουν.