Alter ego

Αυτό το βράδυ δεν θα σε ονειρευτώ. Βλέπεις αυτός ήρθε πάλι κοντά μου.
Ή μήπως πρέπει να αναφέρομαι σ' αυτόν ως "εγώ";
Όπως και να έχει για άλλη μια φορά γέμισε τα κενά μου, εξάλειψε τις αδυναμίες μου,
έσβησε την μοναξιά μου...
Μου έδειξε , ή καλύτερα μου θύμισε γιατί δεν πρέπει να σε ποθώ,
με πήγε ένα βήμα πιο κοντά στην επικείμενη καταστροφή μου και με λύτρωσε πριν την τελευταία πράξη...
Μου έδωσε έναν ώμο να ακουμπήσω...
Μου έδωσε αγάπη και με έπεισε πως πρέπει να είμαι πιο σκληρός.
Με έμαθε πως δεν χρειάζομαι άλλον πέρα από αυτόν (ή καλύτερα πέρα από εμένα).
Εγώ ,είμαστε εμείς και αυτό φτάνει.
Έχουμε ο ένας τον άλλον. Αυτός έχει εμένα για να τον κάνω πιο ανθρώπινο
και εγώ έχω αυτόν για να αντέχω, για να είμαι δυνατός.
Έτσι δεν θα σε ονειρευτώ σήμερα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ.
Δεν χρειάζομαι άλλον πέρα από αυτόν...
κι όμως νοιώθω μοναξιά...
Τουλάχιστον οι στίχοι που μου σιγοτραγουδάει στ' αυτί τις τελευταίες μέρες,
από ένα γνώριμο παλιό τραγούδι, με κάνουν να νοιώθω πιο δυνατός ,πιο ανεξάρτητος.
Τόσο , που δεν προσέχω πόσο έχει διαστρεβλωθεί το νόημά τους:
"They can't hurt us now
they can't hurt us now
they can't hurt us now..."

Smoking the problems away...

Βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό στενάκι, η υγρασία , σε συνδυασμό με τον αέρα νικάνε την ζεστασιά που παλεύει να μου προσφέρει η μακριά πέτσινη καμπαρτίνα μου.
Εμετικές μυρωδιές αναβλύζουν από τα βάθη του στενού. Δεν τολμώ ούτε να κοιτάξω τι κρύβεται πίσω από τα σκοτάδια του.
Έπρεπε να βγω έξω όμως. Έπρεπε να κάνω αυτό το γαμημένο τσιγάρο.
Το έχω σιχαθεί πια. Δεν μπορώ να το κόψω όμως.
Άσε που και ο γιατρός μου είπε ότι επιβαρύνω την ήδη εύθραυστη υγεία μου...
Καθώς τραβάω ακόμα μια τζούρα και τα πνευμόνια μου γεμίζουν με καπνό σκέφτομαι:
''Πως με κατάντησαν έτσι...Παλαιότερα ήμουν τόσο χαρούμενος ,τόσο γεμάτος ενέργεια...
τόσο...τόσο καλός.
Βλέπετε κάποτε ήμουν πρότυπο. Έκανα τα μικρά παιδάκια να γελάνε, ενώ παράλληλα τους έδινα ηθικά διδάγματα...
Εκείνες οι εποχές μου φαίνονται τόσο μακρινές..
Κοιτάζω ξανά το τσιγάρο μου και θυμάμαι ότι όλα ξεκίνησαν από αυτό...
Τότε που οι παραγωγοί μου θεώρησαν ότι θα ήταν πιο "cool" να καπνίζω και ότι θα προσελκούσα μεγαλύτερο μέρος του κοινού...
Με τον καιρό θεώρησαν ότι και το μαύρο δέρμα μου , τα μεγάλα στρογγυλά αυτιά μου δεν ήταν αρκετά καλά.. Έτσι με άλλαξαν...με έκαναν πιο ανθρώπινο, με πιο πολλές αδυναμίες...
Έτσι σιγά σιγά σταμάτησα να προσφέρω γνώση και χαρά. Άπλα μάθαινα στα παιδιά αυτό που λέμε να ζεις χωρίς σκέψη..
Πήγα με γυναίκες με πολλές γυναίκες..Ξέχασα αυτή που πάντα με αγαπούσε.
Άλλωστε μου είπαν ότι το όνομα της ήταν πολύ χαζό για να είναι δίπλα μου.
Ειδικά τώρα που είχα αλλάξει όνομα: Cim Moss .
Μου είπαν ότι ακούγεται καλύτερα από το παλιό μου.
Άλλωστε πλέον οι περισσότερες σκηνές στις οποίες συμμετείχα , είχαν αίμα, βιασμούς κτλ...
Δεν θα μπορούσα να κρατήσω το παλιό μου όνομα.
Με τον καιρό άλλωστε άρχισαν να μ αρέσουν όλ 'αυτά .
Ο σκληρός τύπος με τις γκόμενες , τα λεφτά , με το δικαίωμα να δοκιμάζει όποιες απαγορευμένες ουσίες ήθελε και να μην του λέει κανείς τίποτα.
Μ άρεσε αυτό , άλλωστε είχε σταματήσει να με ενδιαφέρει τι μηνύματα περνάω στα παιδιά...
Μέχρι που σήμερα , σ' αυτό το μαγαζί όπου στέκομαι απ' έξω , γνώρισα τον Mike...
18 χρονών παιδί και όμως έχει κατάφερε μέσα σε αυτά τα χρόνια να πέσει στα ναρκωτικά, οι μόνες κοπέλες που έχει πλαγιάσει μαζί ,είναι πληρωμένες πόρνες, δεν έχει δουλέψει ποτέ του και το μόνο που κάνει είναι να μεθάει σε bars ,ζώντας από τα λεφτά που κλέβει όταν δεν είναι μεθυσμένος..
Όταν τον ρώτησα ,αν έχει κάποιον στην ζωή, η απάντηση του ήταν αποστομωτική:"Δεν χρειάζομαι κάποιον Cim! Είμαι σαν κ εσένα , όπου φυσάει ο άνεμος ελεύθερο πουλί!''
Κ μετά μου έκλεισε το μάτι...
Εκείνη τη στιγμή , εκείνη τη γαμημένη ατελείωτη στιγμή, μπορούσα να δω τι είχα γίνει.
Μπορούσα να καταλάβω την κατάντια μου και τις αμαρτίες μου...
Ένιωσα να πνίγομαι να μην αντέχω άλλο..
Βγήκα από το μαγαζί (γνωστό σε όλους για τα ωραία "κορίτσια" που προσφέρει),
και άναψα τσιγάρο,ξέροντας ότι αυτό δεν θα με βοηθήσει, αλλά το έκανα.
Γιατί; Γιατί έτσι με κατάντησαν, αυτό τον τρόπο μου έμαθαν...
Όταν έχω προβλήματα ,δεν χρειάζεται να τα λύνω...άπλα ανάβω ένα τσιγάρο,
και χάνομαι στον καπνό του...

Διαπίστωση #3

If you have it ,
you don't need to have anything else,
and if you don't have it,
it doesn't matter much what else you have.

Famous poems #3

Pablo Neruda - Sonnet XVII

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.