Διαπίστωση #13

Για μένα οι άνθρωποι είναι σαν κρεμμύδια. 

Όσο πιο πολύ τους γνωρίζεις τόσο ανακαλύπτεις και άλλα στρώματα

και άλλες πτυχές τους. 

Μου αρέσει πολύ να τους ξεφλουδίζω, 

να τους ανακαλύπτω, 

να βλέπω από τι είναι φτιαγμένοι.

Όσο πιο πολλά στρώματα, 

τόσο πιο πολλά έχει να πει ένας άνθρωπος.
Το ενδιαφέρον αυτού του γεγονότος είναι 

ότι αυτοί που έχουν πολλά στρώματα 

συνήθως προσπαθούν να τα κρατήσουν μακρυά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Ελάχιστοι έχουν την τύχη να δουν τα εσωτερικά τους τοιχώματα, 

αυτά που καλύπτουν την ψυχή.

Λαμπερά και ζεστά,

να προστατεύουν κάτι τόσο μοναδικό και ταυτόχρονα μαγικό.

Ο περισσότερος κόσμος βλέπει μόνο την επιφάνεια,

τα εξωτερικά στρώματα,

συνήθως κουρελιασμένα , 

,ξεραμένα. 

Ελάχιστοι έχουν την διορατικότητα 

να νοιώσουν το θαύμα που κρύβεται αρκετά στρώματα πιο κάτω.

Οι περισσότεροι πλησιάζουν κρεμμύδια (ανθρώπους) 

με εξαιρετικά ποιοτικό εξωτερικό κάλυμμα.

Λαμπερό , ζουμερό, φωτεινό.

Πολλά υποσχόμενο γι'αυτό που θα κρύβει μέσα του.

Σε καλεί να το εξερευνήσεις ,να το ξεφλουδίσεις και να το λατρέψεις.

Ω, τι απογοήτευση! Όταν βγάζεις αυτό το πρώτο στρώμα, 

βλέπεις πως δεν έχει τίποτε άλλο να σου δώσει,

καθώς ,τις περισσότερες φορές,

το εξωτερικό στρώμα για να δείχνει λαμπερό,

έχει τραβήξει όλα τα θρεπτικά στοιχεία  του αντικειμένου, 

αφήνοντας το υπόλοιπο ξερό και σάπιο.

Περί τεράτων

Ήρθες πάλι κλαίγοντας εχτές.

(Μήπως πιο παλιά;)

Σε έβαλα να κάτσεις να πιεις λίγο γάλα και να φας 

μερικά μπισκότα. Πάντα σε ηρεμούν αυτά.

Έπειτα σε ρώτησα τι έχεις.

Μου εξήγησες πως κάτι σε τρόμαξε ,

κάτι σε φόβισε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό,

αλλά σε παρηγόρησα.Σου έδωσα αγάπη.

Σε άκουσα με προσοχή και σε πήρα μια ζεστή αγκαλιά,

όταν οι λυγμοί δεν σου επέτρεπαν να μιλάς πλέον.

Μου είπες για τα τέρατα κάτω απ' το κρεβάτι σου, 

για τις σκιές της νύχτας που σε φοβίζουν.

Σε καθησύχασα και σου είπα ότι είναι τις φαντασίας σου.

Δεν υπάρχουν τέρατα ,τάχα σου δήλωσα.

Χρόνια μετά ήρθες να με βρεις ξανά.

Μεγάλωσες , ωρίμασες, ίσως να έγινες και λίγο πιο σκληρός.

Τα μάτια σου ήταν υγρά ,τα μάγουλα σου κόκκινα 

και το βλέμμα σου θολό.

"Υπάρχουν τέρατα, υπάρχουν!" ,φώναξες.

"Είναι πάντου γύρω μας. Μπορεί να μην έχουν δόντια κοφτερά,

η μεγάλα γαμψά νύχια..αλλά σκοτώνουν. Τα τέρατα που φοβόμουν σκότωναν 

για να φάνε, μα αυτά....αυτά σκοτώνουν για κάτι πολύ λιγότερο από την επιβίωση...

Σκοτώνουν για τα λεφτά ,την δύναμη να ελέγχουν και να κυριαρχούν...

Δεν κυνηγάνε τα ίδια ,άλλα βάζουν τα θηράματα να αλληλοσκοτώνονται για να πλουτίζουν αυτοί.

Πως νικάς αυτά τα τέρατα; Πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά;"

Δεν παίρνεις απάντηση...ούτε καν παρηγοριά.
Μόνο ένα λυπηρό τραγούδι που σφυρίζει ο άνεμος
 πάνω από το ψυχρό μάρμαρο.

Φύγε τώρα, βρες την λύση μόνος σου,

βρες κάποιον άλλο να σε παρηγορήσει...

Γιατί εσύ ζητάς αγάπη,

μια ζεστή αγκαλιά να σε παρηγορήσει...

και εγώ είμαι μονάχα μια σκιά.

Greeks

Κάποιοι σου είπαν πως το γεγονός ότι έχεις μεγάλη και σημαντική ιστορία είναι αρκετό.

"Οι άλλοι είναι απολίτιστοι! Όταν εμείς γράφαμε και διαβάζαμε αυτοί ήταν στα δέντρα.

Έμεις είμαστε καλύτεροι, δεν χρειαζόμαστε κανέναν! 

Θα κάνουμε ότι θέλουμε και όποτε θέλουμε!

Χύσαμε αίμα γι' αυτή τη χώρα και μπορούμε να την διοικούμε μονάχοι μας!

Είμαστε ανώτεροι, δυνατότεροι, ανεξάρτητοι! 

Δεν χρειαζόμαστε κανέναν! Εμείς ξέρουμε τι πρέπει να γίνει!

Αυτοί πρέπει να μαθαίνουν από εμάς και όχι να μας κάνουν υποδείξεις
ή να μας διατάζουν!

Είναι χρόνια πίσω!

Απολίτιστοι σπηλαιάνθρωποι!"

Έτσι σου είπαν. 

Και εσύ μαλάκα ,πήγες και τους πίστεψες.

Free

I wish that someday you'll have nothing  to fear,

nothing to hope and nothing to bind you.

I wish someday you'll have no goverment to obey,

no enemies to oppose 

and no fears to weaken you.

I wish that someday there will be no laws to restrict you.

Maybe one day all your dreams come true.

If that happens, i wish that you'll be able to create new ones.

Maybe someday you'll need no god to pray ,

no evil to fear.

There will be a day that you will have nothing to regret.

Then it will be just on you
 to make that final step to true freedom;

cause then,
the only prison that will be keeping you trapped ,

will be just yourself.

Διαπίστωση #12

Ακριβό άρωμα, 

ακριβά ρούχα,

ακριβά κοσμήματα.

Κι όμως όταν τα βάζεις,

πόσο φτηνά, μου φαίνεται ότι,

 ξεπουλάς τον εαυτό σου. 

Change of seasons

Σου είπα πως αύριο θα βρέχει,

Πως ξεκινάμε πάλι την δουλεία,

Πως ο χρόνος θα είναι ξανά λιγοστός.

Οι αγκαλιές μας δεν θα σμίγουν τόσο συχνά.

Από αύριο αρχίζει πάλι η ρουτίνα.

Η υγρασία , τα κίτρινα φύλλα,

Πολυάσχολοι άνθρωποι να τρέχουν σαν κυνηγημένοι,

Αυτοκίνητα, καυσαέριο, άγχος… μοναξιά.

Από αύριο όλα θα γίνουν λίγο πιο μουντά ξανά.

«Ίσως» μου απάντησες  χαμογελαστά .

«Αλλά σήμερα είναι Αύγουστος.» προσθεσες λες και αυτό τα εξηγούσε όλα.

Σκοπός

"Τους ξεγέλασες όλους με αυτό το πλατύ χαμόγελο, μα παρ΄ ολ' αυτά απέτυχες.
 Σκοπός ήταν να ξεγελάσεις εσένα." είπε ξερά και τον άφησε εκεί να τελειώσει την ζωή του.

To Fantasy...

Με αγάπη στην φαντασία μου.

Σ' αυτή που μας πήρε σε ένα κόσμο ομορφότερο.

 Ήταν αυτή που δημιούργησε τέρατα και δαίμονες.

Όχι για να τα φοβόμαστε, αλλά για να νικάμε,

να μαθαίνουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από τους φόβους μας.

Αφιερωμένο στην φαντασία σου.

Αυτή που μας έδειξε την ιδανική αγάπη.

Αυτή που σε έκανε να ζήσεις κάτι τόσο ξεχωριστό και αγνό.

Αυτή που σε ταξίδεψε στην ψυχή αυτού που αγάπησες.

Που εκείνη την θλιβερή μέρα σε έκανε να γράψεις 

το δακρύβρεχτο ποίημα.Θυμάσαι καλά ποιο εννοώ.

Αυτό που χρόνια τώρα διαβάζεις ξανά και ξανά

και ενώ κάθε φορά λες "Δεν θα κλάψω",

μόλις το τελειώνεις συνειδητοποιείς ότι τα μάγουλά σου είναι πάλι υγρά.

Αφιερωμένο λοιπόν στην φαντασία του,

εκείνη που έκανε το συναίσθημα μουσική 

 και τώρα τ' ακούμε εμείς ως μια μελωδία που αγγίζει τις καρδιές μας.

Στην υγειά λοιπόν της φαντασίας μας,

ας είναι πάντα εδώ να κρατά τα σπαθιά μας λαμπερά,

τις νίκες μας ένδοξες,

τις πριγκίπισσες ιδανικές

και να ζεσταίνει την καρδία και το νου μας ,

με κάθε είδους τέχνη.

Καθώς χωρίς αυτή θα ήμασταν  νεκροί.