Πάλι χαμογελάω ενώ τσακωνόμαστε. Πάλι θεωρείς ότι το βλέμμα μου αυτό κρύβει αδιαφορία.
Πόσο λάθος είσαι , μακάρι να μπορούσες να δεις πίσω από αυτό το χαμόγελο ,
ότι απλά κρύβεται η γαλήνη , η σιγουριά ,η νηνεμία.
Είμαι σίγουρος πως δεν καταλαβαίνεις για ποιο πράγμα μιλώ.
Ούτε εγώ θα καταλάβαινα αν βρισκόμουν στην δική σου θέση.
Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Πόσο θα θελα να ξέρεις ότι το χαμόγελο αυτό,
δεν έχει να κάνει με ειρωνεία, με αδιαφορία , ούτε καν με αγανάκτηση.
Το χαμόγελο αυτό είναι σιγουριά και τίποτε παραπάνω.
Είναι η γνώση ότι όσο και αν τσακωθούμε ,
όσο κι αν οι εικόνες μας, τσαλακωθούν στα μάτια του άλλου,
όσο κι αν ο σκοτεινός μας εαυτός παρουσιαστεί σε όλο του το μεγαλείο,
εγώ θα σ αγαπάω ,
και εσύ όμως θα μ αγαπάς.
Θα σε νοιάζομαι και θα με νοιάζεσαι.
Είναι κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν αλλάζει.
Ο χρόνος και ψυχές μας το επέλεξαν αυτό, καιρό πριν.
Ποια είσαι εσύ και ποιος είμαι εγώ που μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;
Μπορεί το φτερό να πάει κόντρα στον άνεμο;
Μπορεί η καρδιά να μην αναθαρρεί όταν συναντά ένα χαμένο κομμάτι της;
Διότι ένα κομμάτι της καρδιάς μου σου ανήκει, καθώς και εγώ έχω ένα κομμάτι της δικιά σου.
Μπορεί όλα να φαίνονται μαύρα μπορεί να είναι στιγμές που δεν θες να με δεις,
ίσως να υπάρχουν ώρες που δεν θέλω να σ ακούσω,
μα σου ανοίκει ένα κομμάτι μου, και αυτό είναι αρκετό για να με κάνει κάτι τέτοιες ώρες,
να χαμογελώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου