Souls apart

Θυμάμαι το τότε...

Πως οι σπίθες των ψυχών μας έσμιγαν και έφτιαχναν μια φλόγα ,

τόσο δυνατή ,τόσο λαμπρή που καμιά άλλη δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της.

Έλαμπε τόσο βαθιά που επέτρεπε να βλέπουμε ο ένας το βάθος της ψυχής του άλλου...

Θα ορκιζόμουν ότι αυτή η φλόγα θα κρατούσε για πάντα ,

θα ήταν πάντα εκεί να μας φωτίζει ,

στις δύσκολες και στις καλές στιγμές.

Θυμάμαι ήταν τόσο δυνατή που μερικές φορές μας έκαιγε την καρδιά.

Νομίζω ακόμα μπορώ να δω επάνω μου τα παλιά εκείνα εγκαύματα.

Πλέον όμως οι σπίθες αυτές έχουν χαθεί

ή έχουν αλλάξει τόσο, που δεν σμίγουν μεταξύ τους.

Πόσο θα λαχταρούσα να δω την ψυχή σου άλλη μια φορά...

Να νιώσω ξανά αυτή τη γνώριμη γαλήνη.

Χτες επιχείρησα να το κάνω μετά από πολύ καιρό.

Πραγματικά προσπάθησα μες στα σκοτάδια ,

να δω, να σε νιώσω...

Ήταν τόσο δύσκολο ,χωρίς το φως και την ζεστασιά εκείνης της φλόγας.

Τελικά κατάφερα να δω, μπόρεσα να φτάσω εκεί ακόμα και χωρίς το φως.

Δυστυχώς όμως όταν αντίκρισα την ψυχή σου, δεν την αναγνώρισα.

Είχε αλλάξει τόσο πολύ...

ήταν τόσο ξένη και ρηχή που με έκανε να αναριγήσω...

Ίσως πάλι να άλλαξα και εγώ, ίσως...

Τώρα το μόνο που μένει είναι αυτά τα μαύρα σημαδάκια...

εγκαύματα, μιας εποχής μακρινής,

παλιές αναμνήσεις μιάς άλλης ζωής με άλλες ψυχές,

μιά κληρονομιά μιας ιστορίας ,που φαντάζει τόσο ξένη,

σα να μην υπήρξε ποτέ.