Μια από τις πιο μεγάλες χαρές που μπορεί ν’ αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσμο τούτο είναι να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν’ αρμενίζεις στο Αιγαίο˙ δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ πώς γίνεται να ‘ναι αλλιώς ο Παράδεισος.
Ποια άλλη χαρά στον ουρανό και τη γης, μπορεί να ‘ναι καλύτερα αρμονισμένη με το κορμί και με την ψυχή του ανθρώπου;
Ο αγαπημένος αόρατος κόσμος γίνεται ορατός. Κι ό,τι λέμε Θεός και αιώνια ζωή, δεν αφανίζεται.
Τι είναι ο κόρφος του Αβραάμ μπροστά στην ελληνική τούτη, καμωμένη από το νερό πέτρα και δροσερό μελτέμι, αιωνιότητα;
Κλείσε τη φριχτή ώρα του θανάτου τα μάτια. Κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο, θα μπεις χωρίς να μεσολαβήσει το χώμα, στον Παράδεισο. Χαιρόμουν που ήμουν άνθρωπος, άνθρωπος και Έλληνας.
-Επίλογος ταινίας "Καζαντζάκης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου