Numb

Νοιώθω να πνίγομαι.
Τόσα συναισθήματα..Όλα μαζί σε τόσο μεγάλο βαθμό .
Οργή για την αδικία,
νοσταλγία για όσα μου πήραν μακριά,
αγάπη, πόθος, μοναξιά...
Πρέπει όλα να θαφτούν.
Είναι ο μόνος τρόπος για να μην υποφέρω άλλο.
Αποφασίζω να τα θάψω στα βάθη του μυαλού μου...
σε μέρη σκοτεινά που η λάμψη τους δεν θα με τυφλώσει ξανά.
Το κάνω.
Αρχικά γίνεται κάτι που δεν είχα υπολογίσει:
Το φως είναι πολύ δυνατό.
Στο σκοτάδι φαίνεται δύο φορές πιο έντονο.
Τυφλώνει την ψυχή μου, με πονάει , με λυγίζει
Με τον καιρό όμως, τα μάτια τις ψυχής μου ,συνηθίζουν.
Το φως φαίνεται όλο και πιο ασθενές μέρα με την μέρα.

Έχει περάσει καιρός πια...
Έχω μήνες να κοιτάξω εκεί..
Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεχάσει που είναι το εκεί.
Αυτό το φως χάθηκε ή δεν μπορώ να το δω πια.
Έχει τόσο πολύ σκοτάδι
Ή τόσο πολύ φως..
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πλέον...
Το σίγουρο είναι ότι απλά δεν μπορώ να το δω.
Δεν μπορώ να αισθανθώ...

Ηρεμία....

Είναι βράδυ τώρα΄
απέναντί μου έχω κάποια, για την οποία κάποτε, ένοιωθα αγάπη.
Νοιώθω παράξενα γαλήνια κοντά της.
Δεν θυμάμαι γιατί.
Φαίνεται να ενδιαφέρεται για μένα.
Γιατί;
Με κοιτά στα μάτια και με ρωτά τι νοιώθω...
Δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Θα ήθελα να της πω ότι την αγαπάω,
ότι θέλω να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω...
...και να της δώσω τα πάντα.
Δεν γίνεται όμως να τα πω...
Γιατί είναι ψέμα.
Ίσως να τα ένοιωθα κάποτε.
Όχι πια...τώρα δεν νοιώθω τίποτα.
Η θλίψη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της ,ενώ εγώ σιωπώ...
Προσπαθώ να την ηρεμίσω με ένα προσποιητό χαμόγελο.
(βλέπεις έχω ξεχάσει πως να χαμογελώ)
Της πιάνω το χέρι.
Ένα ρίγος την διαπερνά.
Δεν ξέρω το γιατί.
Τι διαφορά έχει από το να την άγγιζε οποιοσδήποτε άλλος;
Βλέπει την απορία στα μάτια μου και τραβιέται.
Μου λέει πως μάλλον ότι είχαμε χάθηκε.
Ότι χάσαμε εδώ και καιρό το τρένο.
Ότι δεν με αναγνωρίζει πλέον..
Μου λέει ακόμα ότι έχω ξεχάσει να αγαπώ.
Θα με πλήγωναν πολύ αυτά τα λόγια...
αν μπορούσα να νιώσω κάτι.
Κάνει μια προσπάθεια να με χαιρετίσει παίρνοντάς με αγκαλιά
την ανταποδίδω με μια ξερή ,μηχανική κίνηση.
Μου λέει "αντίο" και φεύγει κλαίγοντας...
Την κοιτάω καθώς απομακρύνεται
Για μία στιγμή νοιώθω απεριόριστη θλίψη..
Νοιώθω σαν να μου ξεσκίζουν τα σωθικά..
αφόρητος πόνος!
Όμως μονάχα για μία στιγμή.

Όλα είναι πάλι φυσιολογικά.
Κοιτάω το ρολόι μου.
Πέρασε η ώρα.
Καλό θα ήταν να πάω για ύπνο.
Δεν θέλω να είμαι κουρασμένος αύριο.-