Περί τεράτων

Ήρθες πάλι κλαίγοντας εχτές.

(Μήπως πιο παλιά;)

Σε έβαλα να κάτσεις να πιεις λίγο γάλα και να φας 

μερικά μπισκότα. Πάντα σε ηρεμούν αυτά.

Έπειτα σε ρώτησα τι έχεις.

Μου εξήγησες πως κάτι σε τρόμαξε ,

κάτι σε φόβισε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό,

αλλά σε παρηγόρησα.Σου έδωσα αγάπη.

Σε άκουσα με προσοχή και σε πήρα μια ζεστή αγκαλιά,

όταν οι λυγμοί δεν σου επέτρεπαν να μιλάς πλέον.

Μου είπες για τα τέρατα κάτω απ' το κρεβάτι σου, 

για τις σκιές της νύχτας που σε φοβίζουν.

Σε καθησύχασα και σου είπα ότι είναι τις φαντασίας σου.

Δεν υπάρχουν τέρατα ,τάχα σου δήλωσα.

Χρόνια μετά ήρθες να με βρεις ξανά.

Μεγάλωσες , ωρίμασες, ίσως να έγινες και λίγο πιο σκληρός.

Τα μάτια σου ήταν υγρά ,τα μάγουλα σου κόκκινα 

και το βλέμμα σου θολό.

"Υπάρχουν τέρατα, υπάρχουν!" ,φώναξες.

"Είναι πάντου γύρω μας. Μπορεί να μην έχουν δόντια κοφτερά,

η μεγάλα γαμψά νύχια..αλλά σκοτώνουν. Τα τέρατα που φοβόμουν σκότωναν 

για να φάνε, μα αυτά....αυτά σκοτώνουν για κάτι πολύ λιγότερο από την επιβίωση...

Σκοτώνουν για τα λεφτά ,την δύναμη να ελέγχουν και να κυριαρχούν...

Δεν κυνηγάνε τα ίδια ,άλλα βάζουν τα θηράματα να αλληλοσκοτώνονται για να πλουτίζουν αυτοί.

Πως νικάς αυτά τα τέρατα; Πως μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά;"

Δεν παίρνεις απάντηση...ούτε καν παρηγοριά.
Μόνο ένα λυπηρό τραγούδι που σφυρίζει ο άνεμος
 πάνω από το ψυχρό μάρμαρο.

Φύγε τώρα, βρες την λύση μόνος σου,

βρες κάποιον άλλο να σε παρηγορήσει...

Γιατί εσύ ζητάς αγάπη,

μια ζεστή αγκαλιά να σε παρηγορήσει...

και εγώ είμαι μονάχα μια σκιά.